ZAŠTO NISAM PAUK

Zašto nisam pauk

Zašto nisam pauk
pa da me ništa ne boli
da mi nije hladno u ovom stanu
da uvek imam dodatni par nogu
Zašto nisam pauk
pa da pletem mreže
umesto što u njih upadam
da jedem skoro ništa

pa da me niko ne ucenjuje poslom
pa da ne moram na biro rada
gde mi prodaju
sve jedne bubrege za druge
i još su plaćeni za tu svinjariju
kao i oni po svim ostalim kancelrijama
a ja sve to moram da slušam
Da sam pauk
samo na tren
duša bi mi se odmorila
jer je ne bih ni imala
i ništa me ne bi bolelo
ni glava
ni zub
ni stomak
ni creva
ni briga
ni država
ni gubitak teritorije
ni gubitak ljudi
Što se nisam rodila
kao pauk
pa da zaboravim na sve
na sve one uzaludne sate
koje sam provela
u telu čoveka

Sanja Vojnović
31.11.2012.

ΟΙ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΠΟΤΕ

                              ΟΙ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ

Είναι αυτές που 
σε γυρεύουν 
ενώ εσύ δεν έχεις καμία όρεξη
να κάνεις παρέα με τα κοφτερά
τους νύχια
με τα θανάσιμα τους δόντια.

Είναι αυτές που 
όταν
δεν έχεις υπομονή ούτε
για τον ίδιο τον εαυτό σου
σου ζητάνε
το παρόν από παντού
και δε δέχονται το ''όχι'' σου.

Είναι αυτές που
σε ψάχνουν
στο σκοτάδι 
όταν εσύ δεν μπορείς άλλο
ούτε θέλεις τίποτα πια
για να σου προσθέσουν
και άλλη σκουριά
εκεί που πονάς
για να σε τρώνε
σαν τα παλιά σίδερα
ώσπου φαγωμένος
δε θέλεις πια
ούτε τη ζωή σου.

Είναι 
οι ώρες
της ανυπαρξίας
του πνευματικού λήθαργου
της απογοήτευσης
που δεν την γνώρισε κανένας πριν
ούτε θα την γνωρίσει μετά
γιατί είναι μόνο δική σου.

Είναι 
οι ώρες 
που δεν περνάνε
ούτε με τη μουσική
ούτε με τις αναμνήσεις.

Είναι 
αυτές που δε σε αφήνουν
όσο διαρκεί το
βασίλειό τους
και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα
παρά να περιμένεις
σκυφτός σε κάποια γωνία
ξαπλωμένος σε κάποιο κρεβάτι
που μοιάζει με νεκροκρέβατο
και σε σκεπάζει
με τη θλίψη που δεν μπορείς
να την ξεχάσεις.

Σάνια Βόινοβιτς
30/10/2012

ΖΗΤΩ ''ΣΥΓΝΩΜΗ''

Ζητώ συγνώμη
που είμαι εγώ
που δε διαβάζω τα περιοδικά της μόδας
που είμαι γυναίκα 
και χωρίς να βάλω το 15 πόντους τακούνι
και να βγάλω το πισινό μου γυμνό έξω
Ζητώ συγνώμη
που μου αλέσατε τα κόκαλά μου
και τα κάνατε την πηχτή 
και εγώ ακόμα είμαι όρθια
γιατί είμαι ζωντανή ακόμα
Ζητώ συγνώμη
που ακόμα αναζητώ 
την αγνότητα
σε τούτο τον κόσμο
βαθιά βυθισμένο στην αμαρτία
που πιστεύω 
ότι όταν δίνεις το χέρι σου
πρέπει να το δώσεις εξ ολοκλήρου
χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου
που δεν θεωρώ τα ιδανικά βλακείες
και που πιστεύω ότι το να αγαπάς κάποιον
σημαίνει ότι θα πεθάνεις για το πρόσωπο αυτό
Ζητώ συγνώμη 
που δεν έχω δουλεία
ούτε λεφτά
και ακόμα δεν αυτοκτόνησα
ούτε σκοπεύω να αποτρελαθώ γι' αυτό
Ζητώ συγνώμη
από τα σκουπίδια
που τα ονόμασα με το όνομά τους
Ζητώ συγνώμη
που δεν είμαι πηλός
να με πλάθετε όπως σας αρέσει
που δεν πιστεύω στην Κόλαση
ούτε στον Παράδεισο
γιατί στην Κόλαση ήδη ζούσα - την εφεύρεσαν οι άνθρωποι
ενώ τον Παράδεισο θα το χτίσω μόνη μου
μόνο να ευκαιρήσω
Ζητώ συγνώμη 
που δεν παρακαλάω
που δε μου σπάσατε τη μέση ακόμα
που δεν παίρνω τα ηρεμιστικά
και άλλα ναρκωτικά τυλιγμένα 
σε διάφορα σχέδια και χρώματα
Ζητώ συγνώμη 
γιατί δεν είπα ευχαριστώ
όταν πίναγα
όταν από τις βόμβες αρρώσταινα
όταν δεν είχα νερό να πλυθώ 5 εβδομάδες
γιατί απ' ότι φαίνεται
είμαι εντελώς αχάριστη
για όλα τα καλά που μου
κατά καιρούς προσέφεραν
το κράτος και η σημερινή κοινωνία
του Ουράνιου Λαού

Ζητώ συγνώμη ...
αχάριστη και παράνομη 
σε μία κοινωνία 
΄που ο νόμος είναι
η βία
το χρήμα
και η πνευματική πορνεία
σε μία κοινωνία
όπου η λοβοτομή χορηγείται δωρεάν
μαζί με τα παυσίπονα

Ζητώ συγνώμη
που υπάρχω
χωρίς να έχω την ανάγκη
να μυρίζω τα περιττώματα ενός νεκρού πολιτισμού
και να τα αποκαλώ τριαντάφυλλα
που δε δέχομαι τη φυλακή
των ψευδαισθήσεων

Ζητώ συγνώμη
γιατί καλλιεργώ μέσα μου
τη μεγαλύτερη αμαρτία - σκέφτομαι
και δεν τρώω τα σερβιρισμένα
γιατί πράττω το μεγαλύτερο έγκλημα
στη σημερινή εποχή 
- εξακολουθώ να είμαι εγώ και να είμαι ελεύθερη



Σάνια Βόινοβιτς
27/10/2012

ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ

                      ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ

Γιατί ήρθε από μακριά
και εδώ που είναι τώρα δεν έχει κανένα,
και ότι είχε το άφησε πίσω
στα βουνά,
στα καμμένα χωριά,
στο θείο που πέθανε μόνος κλειδωμένος
σε ένα δωμάτιο,
στους τάφους όπου δεν υπάρχουν κεριά
γιατί δεν υπάρχουν πια χέρια που
τα ανάβουν.
Κουράστηκε το αίμα μου
γιατί κυλάει 
στις τελευταίες του φλέβες,
μετά από αυτές δε θα κληρονομήσει
τις άλλες...
Γιατί ταξίδεψε πολύ
και άφηνε τα ίχνη του 
στις χώρες και στις πόλεις
έγραφε παντού την ιστορία του
μόνο και μόνο να ξεχαστεί.
Πήγε παντού
αλλά πουθενά δε βρήκε γαλήνη,
ούτε μία ζεστή φωλιά.

Κουράστηκε το αίμα μου
να θυμάται
όλα όσα έγιναν στάχτη,
όλα όσα έχει βάψει,
όλα όσα είχε ως καταφύγιο,
όλα τα σώματα που δεν υπάρχουν πια,
να θυμάται
ότι τούτο εδώ το δικό μου
είναι το τέλος.

Κουράστηκε γιατί 
σβήνει και το ξέρει.

Σάνια Βόινοβιτς 
26/10/2012

ΟΙ ΜΕΡΕΣ

Τρώμε τις ημέρες μας

λες και είναι πολλές

ξοδεύουμε το χρόνο

λες και είναι ανεξάντλητο.

Την αλυσίδα των γεγονότων 

την βάζουμε γύρω από το λαιμό

πιστεύοντας ότι κάτι κάνουμε

ότι όλα περιστρέφονται από

την κίνηση ακόμα και όταν αυτή δεν 

μας οδηγεί πουθενά.

ΘΕΛΩ

Να πίνουμε από το ίδιο ποτήρι
να μοιράζουμε το ψωμί
να καθόμαστε κάτω από τον ίδιο ήλιο
να βρούμε τη ζεστασιά
κρυμμένη μέσα
στις κρύες νύχτες
στα παγωμένα πρωινά
στα αστέρια μακρινά
Θέλω να γυρίσουμε
στα χρόνια τα παιδικά
που όλα ήταν καθαρά
μέσα στα σώματα
που έχουμε αποκτήσει
μέσα στα ρούχα που
είναι μεγάλα για την
αθωότητα που θα την βρούμε ξανά
Θέλω να μην υπάρχει
η ντροπή
να μην υπάρχει
το μυστικό
που φέρνει το ψέμα
Θέλω να τρώμε με το ίδιο κουτάλι
από το ίδιο πιάτο
να έχουμε μία κουβέρτα
και να μην την σκίζουμε στα δύο..
Εσύ θες;

Σάνια Βόινοβιτς
20/10/2012

ΤΟ ΠΡΩΪ- ЈУТРО- JUTRO

Ξυπνάω πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι
και ακούω τη φωνή του κοιμισμένου κόσμου.
Будим се пре него што зазвони будилник
и слушам глас успаваног света.
Από μακριά έρχεται το ήχος του τρένου
που πλησιάζει το σταθμό χωρίς τους επιβάτες

να το περιμένουν.
Из даљине стиже звук воза
који се приближава станици без путника који
на њега чекају.
Ανολιγω τα μάτια και βλέπω πως ανατελλεί ο ήλιος.
Отварам очи и посматрам као излази сунце.
Το χλομό και χειμωνιάτικο φως που ρίχνει
στα παλιά έπιπλα και κούτες με τα βιβλία και
με τα παλιά ρολόγια
διώχνει τις σκιές της νύχτας.
Бледо, зимско светло које баца
на стари намештај и кутије са књигама и
са старим сатовима
растерује сенке ноћи.
Στις 6 η ώρα χτυπάει το ξυπνητήρι
και για λίγο ταράζει την ησυχία .
У 6 сати звони будилник
и на кратко нарушава спокој.
Ακούω την πόρτα στο δεύτερο όροφο
και καποιον να βήχει.
Чујем врата са другог спрата
и некога како кашље.
Ακούω το σκύλο που γαβγίζει εκει στο περίπτερο.
Чујем пса како лаје код киоска.

 

Μέχρί να ντυθώ στο δεύτερο αρχίζουν με τον καβγά.
Док се обучем на другом су почели са свађом.
Στην κουζίνα με χαρετά το ρολόι
και τα τετράδια που παράτησα στο τραπέζι
χθες το βράδυ.
У кухињи ме поздравља сат

и свеске које сам оставила синоћ
на столу.
Κάνω γυμναστική για να αποφύγω
τη βαρεμάρα που με πιάνει.
Радим јутарње вежбе како бих избегла
досаду која ме спопада.
Τεντώνω το σώμα μου
για να ξεχάσω τη μαυρίλα
που πιάνει την καρδιά μου
για να διώξω τις επώδυνες φλόγες
της μοναξιάς που παγώνει την ψυχή μου
και θυμάμαι όλα τα κουρασμένα πρωϊνά
ενός κόσμου - του δικού μου κόσμου
που αργοπεθαίνει
χωρίς καμία δόξα
χωρίς καμία ελπίδα.
Истежем тело
да заборавим мрак
који стеже моје срце
да отерам болне пламенове
самоће која леди ми душу
и присећам се
свих уморних јутара
једног света- мог света
који полагано умире
без икакве славе
без икакве наде.

 

                                            Σάνια Βόινοβιτς

                                            Сања Војновић  2012.

Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

                                     Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 

Όταν δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω
και νιώθω ότι πρέπει 
να ασχοληθώ με κάτι
μετράω και πολλαπλασιάζω
τα πράγματα που ορίζουν 
την ύπαρξή μου
την υπόσταση του σώματος μου
που είναι και μόνη πραγματικότητα
που ξέρω.

Σήμερα υπολόγισα
ότι ζούσα 456 μήνες
13680 μέρες
328.320 ώρες
19.699.200 λεπτά...

Αύριο τα νούμερα αυτά θα αλλάξουν.
Το ρολόι του χρόνου που μετράει
την διάρκειά μου
καταγράφει κάθε κίνησή μου
από την αρχή προς το τέλος.

Κάνω τον υπολογισμό 
της ζωής μου.
Κάθε χρόνο ανεβαίνουν οι τιμές
του χαμένου χρόνου
των ανεκπλήρωτων προσδοκίων
και των άσκοπων ελπίδων.

Το χάσμα 
ανάμεσα στα ''θέλω'' και ''είμαι''
γίνεται όλο και πιο μεγάλο
και σύντομα θα γίνει
αγεφύρωτο.

Σάνια Βόινοβιτς
15/10/2012 

ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

                                ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ


Σιχαίνομαι τον πολιτισμό
με τις τράπεζες και τις τηλεοράσεις του
με τα γυμνά κορίτσια που είναι μοντέλα
με την εκπόρνευση της γυναικείας υπόστασης
με την ταύτιση της ανδρικής απόστασης 
με το χρήμα
με τις εφήμερες σχέσεις και τη βία
με την αθωότητα να πουλιέται για 30 αργυρά κέρματα
με το χρήμα να είναι το παν
με το να έχεις και να μην είσαι
με την επίσημη εκμετάλλευση του ανθρώπου
βάση του νόμου
με τη χυδαιότητα να βασιλεύει και
την αρετή να παγώνει στους δρόμους σα ζητιάνα

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό
των τιμών χωρίς την αξία
των ακριβών γούστων και των πεινασμένων παιδιών
των βιβλίων με ωραία εξώφυλλα χωρίς
κανένα περιεχόμενο
των συγγραφέων που είναι φιγουρατζήδες
των γνώσεων χωρίς την παιδεία
των πουλημένων ψυχών

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό
με τα σύνορά του και τα διαβατήριά του
με τα κράτη που εξασφαλίζουν να πεθάνεις
στον πόλεμο αλλά δε σου δίνουν ψωμί
με το ψέμα του που θέλει να περάσει
ως κορυφαία αλήθεια
με τη βρόμα των εργοστασίων του
όπου δουλεύεις 11 ώρες την ημέρα
με τα όπλα του που εφεύρεσε
με τους άνδρες που δεν είναι άνδρες πια
και τις γυναίκες που γίνανε βιτρίνες
της μόδας
της χαζομάρας
και της ανίας
με τα παιδιά να παίζουν τα βίντεο- παιχνίδια
με το μακιγιάζ του
με την πούδρα του με όλα αυτά που κρύβουν τη σαπίλα του

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό
και αναζητώ μία σπηλιά
που θα μετακομίσω
όπου θα ζω σαν άνθρωπος 
που έχασε όλα τα πολιτισμένα
και κέρδισε πίσω τον εαυτό του
καθαρό από τα δηλητήρια 
της ψευδό- ανθρωπιάς
και της άνεσης χωρίς μέτρο

Σάνια Βόινοβιτς 
15/10/2012

Η ΘΛΙΨΗ

                         Η ΘΛΙΨΗ

Ήταν χειμώνας και όλα τα νερά

είχαν παγώσει.

Καθόμουν στο λεωφορείο που

δεν είχε θέρμανση,

δεν είχε ραδιόφωνο.

Πήγαινα προς τη Βουδαπέστη

για να πάρω το αεροπλάνο.

Κοίταγα από το παράθυρο

την παγωμένη λάσπη και το χιόνι.

Κανένας μας δε μίλαγε.

Καθένας κρύωνε για τον εαυτό του

καθισμένος στη θέση του

βυθισμένος στις κοιμισμένες του σκέψεις.

Η νύχτα κατάκτησε το τοπίο.

Η πεδιάδα σαν να είχε πεθάνει

και μου θύμισε

τα χρόνια που χωρίς το φως καθόμασταν

γύρω από ένα κερί αναμμένο…

Σχεδόν να μην υπήρξαν

ούτε τα άστρα

και μάταια προσπαθούσα να βρω

το αστέρι του Βορρά

όπως χρόνια προσπαθούσα

να βρω κάποιο νόημα σε όλα

όσα μου έχουν συμβεί .

Παρατήρησα ότι το παράθυρο που

ως τότε ήταν διάφανο

άρχισε να παίρνει χρώμα

που έχουν οι χιονονιφάδες

- ήταν κάτω από το μηδέν

και άρχισε η παγωνιά.

Με το δάχτυλο ζωγράφισα

ένα σπίτι και ένα μοναχικό δέντρο

πάνω στο τζάμι.

Δεν είχα ποτέ μου ένα δέντρο

και το σπίτι έχανα με κάθε χιλιόμετρο

που το έκανε το λαχανιασμένο

παλιό λεωφορείο.

Σταματήσαμε στην Κισκουνφελετζχάζα

σε ένα καφενείο όπου μίλαγαν τα σέρβικα.

Ήταν γεμάτο με μεθυσμένους  φορτηγατζήδες

που μισοκοιμισμένοι δίνανε τις παραγγελίες

στη σερβιτόρα με άσπρη ποδίτσα στη μέση.

Έκατσα σε ένα τραπέζι .

Ήπια ένα καφέ και το πλήρωσα με γερμανικές μάρκες.

Μετά από μισή ώρα συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Έφτασα στη Βουδαπέστη

που δεν είχε ξυπνήσει ακόμα.

Στο αεροδρόμιο δεν υπήρχε ψυχή.

Νόμιζα ότι μάλλον έχω μπει σε

ένα παράλληλο κόσμο

σε έναν κόσμο  που υπάρχει μόνο

στις ταινίες του Ταρκόβσκι…

Έψαξα να βρω που να αφήσω

τις αποσκευές μου και βρήκα μία γυναίκα.

Το μόνο που  κατάλαβα  από τα αγγλικά της

ήταν ότι θα πρέπει   να περιμένω λίγες ώρες…

…γιατί κάτι…όλα κλειστά, καταλαβαίνετε….

Περίμενα όλη την ημέρα μέχρι

να φανεί ένα πρόσωπο -

ήταν μία γριούλα που καθάρισε.

Μίλαγε 1000 την ώρα μόνο τα ουγγρικά.

Δεν είχα καταλάβει τίποτα…

Όταν το αεροδρόμιο γέμισε με κόσμο

ξαφνικά είδα ένα ζευγάρι

με μία τσάντα που είχε πάνω της

γραμμένο YUGOSLAVIA.

Από την τσάντα αυτή βγάζανε

τυρί και ψωμί και τρώγανε.

Δεν καταλάβαιναν που πρέπει

να πάνε και δε μίλαγαν

ξένες γλώσσες.

Τους ρώτησα που πάνε

και αυτοί χαμογέλασαν.

Πήγαιναν στην Αυστραλία

στην κόρη τους που παντρεύτηκε εκεί

« έναν, ξέρεις κόρη μου, έναν Εγγλέζο…»

Τους εξήγησα ότι θα περιμένουν

αρκετή ώρα το αεροπλάνο.

Μου προσέφεραν το φαΐ τους

και με ρώτησαν:

« Και γιατί εσύ ,κόρη, είσαι τόσο λυπημένη..;»

Δεν ήξερα τι να τους πω.

Ίσως γιατί δεν είχα ποτέ μου ένα δέντρο,

ίσως να ‘φταίγε που ξανά έχανα το σπίτι μου,

που δεν είχα ούτε μία πόρτα τη δική μου…

Δεν ξέρω ούτε και σήμερα

πώς  και τόση θλίψη έχει εισβάλει

στην ψυχή μου ; 

Σάνια Βόινοβιτς

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ – Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ-

   Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ – Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ-

…..Αλλά ο πόλεμος δεν τελειώνει εκεί με την τελευταία σφαίρα – ζει μέσα σου στην καθημερινή σου κίνηση , ανάμεσα στους ανθρώπους που -όπως και εσύ – επέζησαν . Ο πόλεμος έχει τις μετενέργειες του. Διαρκεί και τώρα με το δικό του ύπουλο τρόπο. Δεν σε αφήνει έτσι εύκολα. Δεν του ξεφεύγει .Δεν του ξέφυγα ούτε εγώ. Δεν του ξέφυγαν ούτε τα παιδιά που σήμερα είναι 18.

   Έχει μπει στα κύτταρα μου μαζί με το μαύρο πράγμα που σερνόταν στους δρόμους σαν ένα είδος μαύρης ομίχλης . Έχει μπει στο  αίμα μου με τα μολυσμένα νερά που έπινα τότε και με τις ώρες που έβλεπα τις φωτιές που κατάπιναν τη βιομηχανία μίας κοντινής πόλης από το παράθυρό μου περιμένοντας να πεθάνω από στιγμή σε στιγμή.

Έχει μείνει μέσα μου αυτό που λένε  « ο πόλεμος » με την εικόνα της καμένης γέφυρας που είχε τις άκρες τις βυθισμένες στα κρύα νερά του ποταμού που μαζί του έπαιρνε κομμάτια στο δρόμο του προς τη Μαύρη Θάλασσα. Ο πόλεμος ζει στις αναμνήσεις μου, στα χαμένα βλέμματα των ανθρώπων που συναντούσα τότε στο δρόμο .

            Ο πόλεμος έχει επιζήσει μέσα μου και έχει ξαναγεννηθεί στην γενιά που ήρθε μετά ,που ακολούθησε τα βήματα μας και έγινε συνέχεια του πολέμου που τώρα γίνεται χωρίς να ακουστεί σφαίρα.

            Η αβεβαιότητα που μας βασάνιζε για χρόνια μας έκανε να μην σκεφτόμαστε

τίποτα παρά εάν θα είμαστε εδώ την επόμενη στιγμή και μας φύτεψε το θυμό μέσα στις σκέψεις μας που στριφογύρισαν από τις ολόιδιες έννοιες της επιβιώσεις.

            Γίναμε αδιάφοροι και νευρικοί ταυτόχρονα. Γίναμε ένα  εκρηκτικό μείγμα που αντέχει τον πόνο και δε μιλάει, αλλά που επίσης  πολύ εύκολα μετατρέπεται σε μια φλόγα που καίει τα πάντα μπροστά της για ασήμαντους λόγους . Έτσι πολύ σύντομα η κωμόπολή μου έγινε σκηνικό πολλών εγκλημάτων – οι άνθρωποι άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους για οτιδήποτε, οι αυτοκτονίες έγιναν πιο πολλές.

            Οι άνθρωποι αυτοκτονούσαν με βόμβες που τις πούλαγαν οι πρόσφυγες , οι πρόσφυγες αυτοκτονούσαν με τα πολυβόλα που είχαν περάσει λαθραία στη Σερβία.

            Οι δολοφονίες όμως σχεδόν κατά κανόνα  γίνανε με τα μαχαίρια και συνήθως ο λόγος τους ήταν το χρήμα. Τις δολοφονίες τις κάνουν οι νεαροί άνθρωποι- η νέα , μεταπολεμική γενιά.

            Τον συγγενή  μου -που ήταν ένας γέρος - είχανε δέσει και τον κόβανε όλη την νύχτα κομμάτι – κομμάτι και στο τέλος του κόψανε το κεφάλι. Είχε μια μικρή σύνταξη από το εξωτερικό όπου δούλευε. Στα μάτια του ενήλικου κοριτσιού και των συνεργατών της αυτό το ποσό ήταν μεγάλο. Τον βασάνιζαν να τους αποκαλύψει που έχει τα χρήματα. Όλα τα χρήματα που είχε ήταν κάπου εκατό ευρώ. Νόμιζαν ότι τους κοροϊδεύει ,έτσι τον δέσανε και βασάνισαν…

            Ξαφνικά άρχισαν να κυκλοφορούν τα όπλα, να πωλούνται τα ναρκωτικά. Αν καμιά φορά το βράδυ περπατάω στο δρόμο βλέπω τα παιδιά του γυμνασίου μεθυσμένα και μαστουρωμένα. Παίζουν ξύλο και πετάνε  τα άδεια μπουκάλια από το ρακί που το έχουν πιει στο δρόμο. Τα μπουκάλια σπάνε και  τους προκαλούν γέλιο. Τα πρόσωπα τους είναι παιδικά πρόσωπα που αγριεύονται τόσο πολύ από το ποτό και τα τσιγαριλίκια  και γίνονται το πρόσωπο του κτήνους . Τους παρατήρησα από μακριά ή από το ταξί όταν γύριζα από τα ταξίδια – όλοι τους έχουν την ίδια έκφραση της βαρεμάρας και  της απόγνωσης . Σπρώχνουν ο ένας τον άλλον και βρίζουν. Γελάνε χωρίς λόγο , καταστρέφουν τις παιδικές χαρές και όλη την νύχτα ουρλιάζουν τρέχοντας στο κεντρικό δρόμο.

            Είναι ντυμένοι στα σκούρα ρούχα . Τα αγόρια με το κεφάλι συνήθως ξυρισμένο και τα κορίτσια με λιγοστά ρούχα όπως είναι της μόδας και όπως ακριβώς ντύνονται οι τραγουδίστριες στα κανάλια…η ντροπή εξαφανίστηκε. Η μεταπολεμική γενιά που δεν είδε ποτέ της τίποτα απ’ όλα αυτά που είδαμε εμείς νοιάζεται μόνο για τα χειροπιαστά και το «φαίνομαι» της είναι πιο σημαντικό από το «είμαι» .Αυτή η γενιά δεν ταξιδεύει πολύ, δεν διαβάζει τα βιβλία που προέρχονται από άλλες τις χώρες της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας…Ο πόλεμος ζει μέσα στα παιδιά αυτά με τις χυδαιότητες που έχουν μάθει από την τηλεόραση , ζει μέσα στα μυαλά τους με τις φιλοδοξίες να « κάνουν πολλά λεφτά γρήγορα» . Τα κορίτσια έγιναν εμπόρευμα και εμφανίστηκαν και οι λεγόμενοι  «χορηγοί» . Οι « χορηγοί» είναι οι άνδρες που τελευταία είκοσι χρόνια έχουν βγει στην κοινωνία από τον υπόκοσμο. Έχουν πολλά χρήματα που τα έχουν βγάλει με διαφορές παρανομίες. Έχουν ακριβά γούστα. Στα ακριβά τους γούστα, εκτός από τα μεγάλα αυτοκίνητα, τα τατουάζ, τα επώνυμα ρούχα, τα ταξίδια στα εξωτικά μέρη του κόσμου- εκτός από όλα αυτά , είναι και τα κορίτσια. Τα κορίτσια που θέλουν να φύγουν από την επαρχία που δεν υπάρχουν δουλείες ,που οι άνθρωποι πεινάνε.

 Έχω ένα τέτοιο κορίτσι  στη γειτονιά – είναι 18 χρονών και το μόνο που κάνει είναι να φτιάχνεται και να γυρίζει  τη νύχτα . Στο σπίτι της δεν έχει μπάνιο και ο πατέρας της παράτησε την οικογένεια . Το κορίτσι θέλει να γίνει μοντέλο και συμμετέχει στις καλλιστείες ημίγυμνη. Τα μαλλιά της είναι πάντα φρεσκολουσμένα και τα νύχια βαμμένα. Το πρόσωπό της καλυμμένο με την πούντρα.

            Είναι μια από τις χιλιάδες των κοριτσιών της γενιάς που- στην ουσία- δεν έχει γεννηθεί ποτέ της και ζει σε ένα κενό της χώρας που σιγά φτάνει το πάτο, που διαλύεται ακόμα…Ο πόλεμος ακόμα υπάρχει εδώ, μόνο που είναι βουβός, που δε σκοτώνει πια με βόμβες.

            Σήμερα μας σκοτώνουν τα ίδια τα χέρια μας που δεν τα έχουμε για τίποτα περισσότερο από την αρπαγή. Έχουμε μάθει να επιβιώνουμε. Όλα τα άλλα έχουμε ξεχάσει. Θέλουμε τα πάντα , ενώ δεν έχουμε το πιο ουσιώδης πράγμα – τον εαυτό μας γιατί έχουμε χαθεί στο δρόμο του πολέμου και της επιβίωσης.

            Ο πόλεμος μετά του πολέμου είναι αυτό το απέραντο κενό οπού ζούμε χωρίς προσανατολισμό , όπου τα νιάτα πουλιούνται για τα χρυσά κοσμήματα , για τα μεγάλα αυτοκίνητα, για τη φυγή από την αληθινή ελευθερία.

Σάνια Βόινοβιτς  2012.

           

.

           

ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΓΥΜΝΟΙ

                        ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΓΥΜΝΟΙ

Είμαστε νεκροί και γυμνοί

και το μόνο που καλύπτει

τη γύμνια μας

είναι το ύφασμα του Χρόνου,

το πουκάμισο του Παρελθόντος .

Είμαστε απόγονοι

των ξεχασμένων

και υπάρχουμε μόνο στις αναμνήσεις.

Είμαστε στο τέλος

ενός κόσμου

του δικού μας κόσμου

που δεν ανασαίνει πια

με τις ανάσες μας

ούτε βηματίζει πια

με τα δικά μας τα βήματα.

Είμαστε σκιές

που δεν έχουν σώματα πια,

που δεν έχουν ονόματα πια.

Είμαστε νεκροί και γυμνοί.

Εμείς που κάποτε

ζούσαμε στα λόγια.

Εμείς που κάποτε

ζούσαμε παντού,

που ήρθαμε από μακριά

να αφήσουμε τα ίχνη

που εξαφανίζονται

στην πορεία μας προς το κενό,

προς το κενό που είναι ή μόνη μας

πατρίδα.

Σάνια Βόινοβιτς   2012.

UČENJE ČOVEKA

Čoveka nauče svemu:
da piše ,
da čita i broji,
da se plaši,
da kupuje stvari,
da se kod banke zadužuje
za letovanje,
da glasa,
da ćuti kada nema da jede,
da se raduje kad drugi imaju previše,
da bude ovo ili ono,
da nosi ličnu kartu i pokazuje je,
da ima pečat JMBG na sebi,
da sluša gluposti na kojima kasnije čestita
glupanima većim od sebe,
da odobrava sve poroke koje
država proglasi zvaničnim,a
da se stidi sopstvenih potreba,
da krije ono što bi zaista hteo
i da želi ono što se drugima hoće...
Svemu ga nauče
uz nadu da će zaboraviti
ono sa čim je došao na ovaj svet
da će odbacitiono što je bio
na samom svom početku
kada je još uvek jasno osećao da je živ.
Svemu ga uče uz nadu
da će zaboraviti da je čovek
i kako mu ništa više
od toga nije ni potrebno
jer ništa više od toga
ne može se ni dobiti
a da se ne oskrnavi samo postojanje,
jer je sve ostalo 
samo kinđurenje plastikom
samo jeftino aranžirana scena
na kojoj se odigravaju
dobro izrežirani užasi,
predstave za koje je karta
naplaćena dva puta
jednom na prijemno šalteru za dolaske
u ovaj svet neonskih reklama,
a drugi put na izlazu kojim 
se iz dupke pune sale
istih takvih dobro dresiranih ljudi
odlazi pravo
u dubinu besmisla.

Sanja Vojnović
X 2012.

http://katargisimnimonion.kke.gr/

http://katargisimnimonion.kke.gr/


Υπογράφω, απαιτώ και διεκδικώ
την κατάργηση των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων

Το ΚΚΕ ανταποκρινόμενο στη δίκαιη απαίτηση του λαού και υλοποιώντας την προεκλογική του δέσμευση, κατέθεσε στις 12 Ιούλη στη Βουλή πρόταση νόμου για την «Κατάργηση των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012 – 2015, των εφαρμοστικών τους νόμων, καταγγελία των δανειακών συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των μνημονίων».

Αυτήν την πρόταση νόμου έχει συμφέρον και χρέος να την υποστηρίξει κάθε εργαζόμενος, νέος που θέλει να υψώσει τη φωνή του ενάντια στα νέα ολέθρια μέτρα που φέρνουν κυβέρνηση – ΕΕ και καταδικάζουν εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα μόνιμα στη χρεοκοπία και στην εξαθλίωση.

Η λαϊκή απαίτηση για κατάργηση των μνημονίων, της δανειακής σύμβασης και των εφαρμοστικών νόμων μπορεί να γίνει βήμα λαϊκής χειραφέτησης, να μπει τέλος στις οδυνηρές για το λαό θυσίες.

Γι’ αυτό υπογράφω και απαιτώ και εγώ να ψηφιστεί στη Βουλή, να υποστηριχτεί από το λαό η πρόταση του ΚΚΕ

PUKOTINA

PUKOTINA
POSMATRAM ČAŠU PO KOJOJ HODA MUVA.
PITAM SE ODAKLE JE DOŠLA I KAKO JE
PREŽIVELA OVO HLADNO VREME.
SIGURNO SE BILA ZAVUKLA U NEKU TOPLU PUKOTINU
IZMEĐU PROZORA I ZIDA.
PADA MI NA UM KAKO SE TA MUVA
NI NE RAZLIKUJE MNOGO OD NAS:
SVI MI ŽIVIMO U NEKOJ PUKOTINI
U KOJOJ JE JOŠ UVEK DOVOLJNO TOPLO
ZA NAŠE STVARI
ZA NAŠE STRAHOVE
ZA NAŠE BEDE
ZA NAŠE ILUZIJE
ZA NAŠE IZNUĐENE SREĆE
I SAKRIVENE PORAZE.
IPAK MUVA JE SREĆNIJA OD NAS
ONA NE TRAŽI NOVU PUKOTINU
ONA JE SREĆNA U TOJ JEDNOJ
PUKOTINI KOJU JE PRONAŠLA.
U NJU SE UVUKLA DA JOJ BUDE TOPLO
I TO JE SVE ŠTO JOJ TREBA.

Sanja Vojnović 2012.

ΤΑ ΓΚΡΙΖΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

                                      

                        ΤΑ ΓΚΡΙΖΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ



 Με κουρελιάζουν οι μέρες
με αποτελειώνουν οι νύχτες.

Την ημέρα σκέφτομαι τα παλιά
και τη νύχτα αυτά που δε θα έρθουν ποτέ.

Μεταξύ αυτά τα δύο
υπάρχει ένα στενό
όπου περπατάω προσεχτικά
για να μη γλιστρήσω
στον απέραντο κενό
του γκρίζου.

Και το γκρίζο έρχεται κάθε βράδυ
και με παίρνει μαζί του.
Δεν έχει όνομα,
ούτε έχει πρόσωπο.

Με παίρνει κάθε νύχτα
και με βυθίζει στο 
στα δικά του βαθιά νερά
νερά κρύα
και
θολά.

Ο χειμώνας θα τυλίξει τα πάντα
με το χιόνι.
Τα πάντα θα κάνει
λευκά και αγνά.

Τα πάντα
εκτός τα όνειρα μου
για να μου θυμίζουν
αυτά που δεν γυρίζονται
και αυτά που περιμένω άδικα.

Σάνια Βόινοβιτς  2012.

ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΕΓΩ - Η ΠΑΛΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

                                                     ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΕΓΩ
                                                 ( Η ΠΑΛΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..)

Παραδέχομαι
το τίποτα
παρά λίγο να με βγάλει νοκ-άουτ.

Έχει βαρύ χέρι και δεν το νοιάζει
που πονάω
που βαριέμαι να του απαντάω,
που βαριέμαι να το παλεύω.

Προσπαθώ 
να του ξεφύγω γράφοντας,
να γλιτώσω από την αγκαλιά του
φτιάχνοντας ένα καινούριο κόσμο στο χαρτί.

Το τίποτα δεν το βάζει κάτω
έχει συνωμοτήσει με όλες τις αναποδιές :
με το τηλέφωνο που με διακόπτει,
με το λογαριασμό των 40 ευρώ,
με το κρύο,
με τη μοναξιά που και αυτή θα' θελε να με γονατίσει,
με το τίκα - τάκα του ρολογιού,
με τις φωνές από το δεύτερο όροφο.

Το τίποτα με επιθέτει 
με όλα του τα  όπλα:
με μοναξιά,
με κατάθλιψη,
με φωνές,
με πόνο,
με ατυχίες .

Εγώ έχω μόνο το μολύβι
στο χέρι
και την καρδιά
που ακόμα δεν έχει πεθάνει.

Ακόμα αντέχω.
Η πάλη με το τίποτα συνεχίζεται...

Σάνια Βόινοβιτς  2012.

ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΕΓΩ

                       ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ   ΚΑΙ   ΕΓΩ    

Και πάλι μου ήρθε το τίποτα
και μου κάνει την επίδειξη...

Σήμερα κάνει κρύο.
Ο ήλιος κρύφθηκε.
Η ποίηση που ψάχναμε έχει εξαφανιστεί
μαζί με κάθε ψευδαίσθηση 
ότι δε θα χαθούμε σε 
αυτή την πραγματικότητα,
ότι θα ξεφορτώσουμε τούτη την αυταπάτη 
που την περάσαμε για ζωη.


Το τίποτα και εγώ παλεύουμε,
αυτό έχει με το μέρος του
το χρόνο,
τον τόπο
και είναι πιο δυνατό με κάθε 
δευτερόλεπτο.
Με το μέρος μου είναι
οι αδυναμίες μου μόνο
και λίγα που έχω μάθει ως τώρα.

Κοιτάζω το ρολόι
και μετράω τα ντουλαπάκια της κουζίνας.
Δεν ήρθε κανένα γράμμα.
Φυσάω στα δαχτυλά μου
γιατί έχουν παγώσει.
Είναι μόλις 5 το απόγευμα
και  ήδη δεν υπάρχει φώς.
Ξέρω, εκεί στο δρόμο
κάθεται ένας μεθύστακας
με το σκύλο του
και ότι εκεί στην αυλή
ένας γείτονας παίζει με τη γάτα του
γιατί δεν έχει τίποτα άλλο να κανει.
Καταλαβαίνω ότι ο μεθύστακας,
ο γείτονας και εγώ είμαστε το ίδιο
- και εγώ δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω.

Το τίποτα και εγώ παλεύουμε,
αυτό έχει με το μέρος του
το χρόνο,
τον τόπο
και είναι πιο δυνατό με κάθε 
δευτερόλεπτο.
Με το μέρος μου είναι
οι αδυναμίες μου μόνο
και λίγα που έχω μάθει ως τώρα.

Παλέυω με το τίποτα
και μου λείπει η δύναμη,
θα με σώσει η νύχτα.
Η νύχτα μου τουλάχιστον προσφέρει
τους εφιάλτες.
Έτσι ξεχνώ το καθημερινό κενό -
με εφιάλτες της νύχτας όταν 
υπάρχω μόνο στον ύπνο.

Σάνια Βόινοβιτς  2012.

NOĆNE MORE I TELEFON

noćne more i telefon

OVAJ ŽIVOT

ovaj život..

Η ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Σήμερα για να είναι κανείς «ευτυχισμένος » χρειάζεται να γίνει πλαστικός.

Χρειάζεται να γίνει ένα πλαστικό κουκλί από τη βιτρίνα  ενός μαγαζιού

με τα ρούχα – να μην έχει την ηλικία του, να μην είναι τριχωτός , να μην

ιδρώνει, να καταναλώνει τα επώνυμα και να έχει δυο κινητά.

Σήμερα για να λέγετε κανείς «ευτυχισμένος» πρέπει να ξέρει να κάνει λεφτά,

να κλείσει το μυαλό και να ανοίξει την τηλεόραση.

Σήμερα να είναι ένας άνδρας « ευτυχισμένος » πρέπει να έχει ένα όνομα ξενικό,

και να έχει το αυτοκίνητο, την κάρτα της τράπεζας, γενικά να έχει τα πάντα

και να μην είναι τίποτα…

Σήμερα για να είναι μία γυναίκα «ευτυχισμένη»  πρέπει να έχει τα χείλη της

φουσκωμένα, να ξέρει πώς να συνδυάζει τα ρούχα , να κάνει αποτρίχωση τακτικά,

χρειάζεται να αρέσει, χρειάζεται να είναι «πεινασμένη» και να μην ντρέπεται .

Σήμερα για να γίνει ένας άνθρωπος «ευτυχισμένος» με τους καινούριους κανόνες

το μόνο που πρέπει να κάνει είναι το εξής – να χάσει αυτά που είχε στη φύση του

και να τα αντικαταστήσει με ένα απέραντο κενό που  έγινε επίσημη στολή του

σήμερα…

Σάνια Βόινοβιτς  2012.

ΤΑ ΛΑΘΗ

ΤΑ ΛΑΘΗ

Επανειλημμένα κάνω τα ίδια λάθη

και δεν μπορώ να αλλάξω.

Αν άλλαζα δε θα ήμουν πια εγώ

και δεν θα αναγνώριζα τον εαυτό μου πια

γιατί εκτός από το καλό που έχει μέσα του

ο άνθρωπος  ζει και ανασαίνει και με τα λάθη του.

Αν μου πάρουν τα λάθη μου

δε θα με κάνουν τέλεια,

με την εξαφάνιση των ελαττωμάτων μου

θα με κάνουν να μοιάζω με τα

κέρινα ομοιώματα -

θα κρατήσω την μορφή μου

αλλά θα χάσω όλα τα άλλα ,

θα είμαι σαν ένα  άδειο κέλυφος .

Επανειλημμένα κάνω  τα ίδια λάθη

και δεν μπορώ να αλλάξω

γιατί αν άλλαζα

θα άλλαζα όλα αυτά που μου  χάρισαν τα λάθη μου

και δεν θα ήξερα όλα αυτά που ξέρω τώρα,

γιατί μόνο με αυτά μαθαίνει κανείς

πώς να ζει με τον εαυτό του.

 Οι  άγιοι υπάρχουν μόνο στις εικόνες

όπου δε θα βρείτε το πρόσωπό μου…

Σάνια Βόινοβιτς 2012.

Η ΤΕΛΕΙΑ ΣΤΙΓΜΗ / SAVRŠENI TRENUTAK

Η ΤΕΛΕΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Είναι όταν δεν μου χρειάζεται τίποτα,

όταν δε θέλω τίποτα

και απλά υπάρχω συμφιλιωμένη  με τον

αληθινό μου εαυτό και με την πραγματικότητα.

SAVRŠENI TRENUTAK

Je kada mi ništa nije potrebno,

kada ništa ne želim

i kada jednostavno postojim pomirena

sa svojim istinitim ’’ja’’ ,

pomirena sa stvarnošću.

Sanja Vojnović 2012.

BILO JE DANA...

BILO JE DANA

Bilo je dana kada se smrt činila

najboljim rešenjem.

Bilo je dana kada sam osećala

da su preko mene postavljene čelične šine

i da su me prikovale za dno mojih najgorih trenutaka

da su me vezale za postojanje bez moh učešća u njemu.

Bilo je mnogo gorih sati

nego što je ovaj.

Bilo je mnogo gorih minuta

pa opet ovaj mi se čini

podmuklijim od svih

jer mi je sve dosadilo.

Sanja Vojnović 2012.

Η ΑΓΑΠΗ

         Η ΑΓΑΠΗ

Έχουν γραφτεί  χίλια ποιήματα για αυτήν.

Την έχουν περιγράψει με τα πιο φωτεινά χρώματα.

Της δώσανε χίλια ονόματα

και την στόλισαν με τόσα πράγματα.

Δεν έχω γράψει ποτέ γι’ αυτήν ,

δεν την ονόμαζα αλλιώς.

Δεν την έχω περιγράψει

σε καμία από τις γλώσσες που μιλάω.

Δεν έκανα ποτέ κανένα από

τα ακροβατικά των ποιητών

που την κάνανε αθάνατη

γιατί θέλω να βρω

ένα πρόσωπο πίσω απ’ όλα αυτά

που θα συνδυάζω

με την κοινή μας αιωνιότητα.

Σάνια Βόινοβιτς  2012.

Ο ΠΟΝΟΣ, Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ

            Ο ΠΟΝΟΣ, Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ

            Ο πόνος είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος .Δεν ξεχνάς το μάθημα του δασκάλου

που σου τσάκισε τα κόκαλα, που σε συντρόφευε στις ώρες της μοναξιάς, στις μέρες του αποκλεισμού σου  από τους άλλους.

            Ο φόβος είναι ο καλύτερος του φίλος και τον ακολουθεί πιστά. Εκεί που βλέπεις τον πόνο να’ρχεται αναγνωρίζεις αμέσως και το φόβο πως τρέχει από πίσω του. Είναι φίλοι και αδέλφια : όσο ο ένας  σε κρατάει ο άλλος σε βαράει . Φοβάσαι τον πόνο και ο φόβος σε πονάει – υπάρχει στον κόσμο άλλο ένα τέτοιο ζευγάρι που ταιριάζει τόσο πολύ;

            Δεν μπορείς να κρυφτείς από τον έναν , ούτε από τον άλλον. Έρχονται όποτε θέλουν και όπου θέλουν.

            Ο πόνος και ο φόβος γεννάνε μαζί τον τρόμο. Ο τρόμος είναι το παιδί τους και τους μοιάζει.

            Φοβάσαι τον πόνο, ο φόβος σε πονάει και ο τρόμος έρχεται να σε κρατήσει στο φόβο και στον πόνο.

            Αυτή η παράξενη οικογένεια συναισθημάτων έχει μόνο έναν εχθρό – τη λογική.

            Το μόνο που μπορείς είναι να βρεις τη λογική και να τη βάλεις μπροστά σου. Αυτό είναι το πιο δύσκολο – να γίνει η λογική η ασπίδα σου.

            Μπροστά σε αυτήν όλος ο πόνος , κάθε φόβος και όλος ό τρόμος κάνουν πίσω – κρίμα  όμως που πολλές φορές φαίνεται ότι η ασπίδα αυτή είναι πολύ βαριά για τα χέρια μας – αλλιώς η ανθρωπότητα θα είχε ξεφύγει από τους εκβιασμούς που την μαστιγώνουν.

             Σάνια Βόινοβιτς 2012.

KORACI

Η ΡΙΖΑ

           Η ΡΙΖΑ

Η σκέψη είναι σαν το δέντρο - αν  ακολουθείς προς τα εκεί

που βγαίνει ο κορμός του θα βρεις τη ρίζα του.

Η ρίζα αυτή σου φυλάει μεγάλη έκπληξη- στην άκρη της

είναι η πρώτη σου κίνηση προς το άγνωστο που έγινε το αποτέλεσμα της

αναζήτησης σου.

Η ρίζα αυτή σου δείχνει πόσο άλλαξε η πορεία σου.

Η ρίζα αυτή είναι αυτό που είχες ξεχάσει.

Θα βρεις την αρχή , το ξεκίνημα και θα καταλάβεις

πόσο μακριά σε πήγε αυτό που στροβιλίζει μέσα σου,

αυτό που απαντά στο δικό σου το  όνομα .

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το δεχτείς.

Συνήθως αυτό το «μόνο» μετατρέπετε σε ασήκωτο βάρος,

επειδή ακολουθώντας τη σκέψη του ο άνθρωπος πηγαίνει προς

το βάθος το δικό του που περίμενε αλλιώς…

Και όταν επιτέλους έχει φτάσει εκεί ,σκεπτόμενος αυτά

που μπορεί να χάσει, αρνείται να δεχτεί αυτό που βλέπει.

Και αυτό είναι γυμνό, χωρίς να έχει τα περιττά του πολιτισμού,

χωρίς να προσαρμόζεται σε προσωρινό συμφέρον.

Αυτό γυμνό είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.

Και ο άνθρωπος φοβάται το ίδιο του  εαυτό .

Ψάχνοντας για την απάντηση από κει που την βρήκε

γυρίζει μόνος με άδεια τα χέρια του ,

αφήνοντάς την να παραμείνει εκεί

στο βάθος όπου οι άλλοι δε θα τη ψάχνουν ποτέ…

 Σάνια Βόινοβιτς 3/10/2012.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΗΛΟ/ЧОВЕК НИЈЕ ЈАБУКА

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΗΛΟ

Ο άνθρωπος δεν είναι μήλο

που το αφήνεις να σαπίζει

που το πετάς κάπου μακριά

αν δε σου αρέσει η γεύση του.

ЧОВЕК НИЈЕ ЈАБУКА

Човек није јабука

коју оставиш да иструли

коју бациш негде далеко

када ти се не свиди њен укус.

Сања Војновић/Sanja Vojnović

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΛΑΦΑΤΟΥ

Γιατι να φευγουν της νιοτης τα χρονια , γιατι τα νιατα γοργα να κυλουν?

και να μην ειναι και αυτα χελιδονια που ταξιδευουν και παλι γυρνουν?

γιατι να φευγουν της νιοτης τα χρονια και να μην ειμαστε παντα παιδια? 

γιατι να φευγουν της νιοτης τα χρονια κι αναμνισεις να ζουν στην καρδια?

καποτε θα γερασουμε θα ασπρισουν τα μαλια μας, 

παπουδες σαν γενουμε με τα βαρια γυαλια θα νοσταλγουμε με καιρο τα χρονια τα παλια,

και τις ιδεες που ειχαμε σαν ειμαστε παιδια!!!

14 /3/ 1987

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΛΑΦΑΤΑΣ

Η ΜΑΓΕΙΑ - MАГИЈА- MAGIJA

Ο άνθρωπος γράφει, μιλάει κάνει τις γραπτές και τις προφορικές κολωτούμπες
προσπαθεί να κάνει την εντύπωση, να ξεφύγει από την αγκαλιά της απομόνωσης
στην οποία ζει. Μόνο την αλήθεια κρατάει για τον εαυτό του. Εκεί τελειώνει η μαγεία του.

Човек пише, говори, прави писане и усмене акробације
покушава да задиви, да побегне из загрљаја изолованости
у којој живи.Само истину задржава за себе. Ту је крај његовој магији.

Čovek piše,govori,pravi pisane i usmene akrobacije
pokušava da zadivi, da pobegne iz zagrljaja izolovanosti
u kojoj živi. Samo istinu zadržava za sebe .Tu je kraj njegovoj magiji.

Sanja Vojnović 2.oktobar 2012.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ...

http://myradiostream.com/radiokritii

Συντονιστείτε στο όμορφο και ποιοτικό αυτό ραδιόφωνο!
Μια χαλαρωτική διαδρομή μέσα από μουσικές μνήμες…τραγούδια που άγγιξαν και αγγίζουν την καρδία μας! Μαγευτικοί ήχοι του χθες και του σήμερα που μας ταξίδεψαν και μας ταξιδεύουν ακόμα! …π όνος… αγάπη… θυμός… αγανάκτηση… ανεκπλήρωτα όνειρα…ελπίδες…φιλίες.. ολόκληρη η
ζωή μας μέσα από μουσικές διαδρομές…
Ραδιόφωνο για λίγους και κάλους!
Στόχος μας είναι η χαλάρωση και η διασκέδαση!! Ας ταξιδέψουμε μαζί….με ένα χαμόγελο και μια ελπίδα στην καρδία μας για ένα καλύτερο κόσμο!!!
μας ακουτε εδω
http://myradiostream.com/radiokritii 

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΟΥ ΖΩΗ Ε'

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΟΥ ΖΩΗ Ε’

            (ΕΜΕΙΣ ΤΡΕΛΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ )

            Δούλευα μαζί με τους πρόσφυγες ,με αλκοολικούς, με ανθρώπους βίαιους ,με γυναίκες παντρεμένες με τα ρεμάλια που τις δέρνανε , με νεαρούς που ήδη στα δέκα εφτά τους ήξεραν ότι θα συνεχίσουν τις ζωές τους στα υπόγεια της κοινωνίας που ως ανώτατο αγαθό είχε το χρήμα που καταπατάει τα πάντα μπροστά του. Όλοι μας ξέραμε ότι είμαστε αναλώσιμοι .

            Δούλευα με τις γυναίκες που έγκυος πήγαιναν να σηκώνουν τα τελάρα και έτσι χάνανε τα παιδιά ή τα ξεφόρτωναν εάν η εγκυμοσύνη ήταν ανεπιθύμητη. Δούλευα με τους άνδρες που όλα αυτά έβρισκαν «αστεία» και γέλαγαν   με τις συμφορές των γυναικών. Δούλευα με τις γυναίκες που έπαιζαν με τους άνδρες και τους κάνανε να « τρώνε από το χέρι» τους υπάκουα λες και είναι σκυλιά.

            Δεν ήταν κακοί και περισσότεροι θα σου έδιναν το τελευταίο τους κομμάτι ψωμιού – κάτι που σπάνια θα συναντούσα ύστερα στη ζωή μου όταν θα γνωρίσω το «καλό κόσμο» που πήγαινε σχολείο , έπλενε τα δόντια του πριν πάει για να κοιμηθεί

και είχε ρούχα για κάθε περίσταση. Το « καλό κόσμο» λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως και η φτωχολογιά , με μία μόνο διαφορά – ξέρει να κρύψει αυτά που δεν είναι καθωσπρέπει και να τα τυλίξει σε   διάφορα φούμαρα με μεταξωτές κορδέλες που ύστερα πουλάει ως σαβουάρ βιβρ ή κάτι παρόμοιο που κανένας δεν το αμφισβητεί.

  

 Βαθιά μέσα τους όλοι  αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούσαν έναν πόνο που δεν ήξεραν να το ονομάσουν γιατί τους έλειπαν οι κουβέντες, γιατί δεν ήξεραν καν ότι ένα τέτοιο συναίσθημα μπορεί να ονομαστεί. Το μόνο που είχαν στα χείλη τους ήταν η  λέξη «καημός» και η λέξη « μεράκι».

- Ωχ, έχω ένα καημό…πώς να το πω; Κάτι σαν να θέλει να βγει από την ψυχή μου, εδώ είναι, να εδώ στα στήθη μέσα… Με καίει, δεν με αφήνει να ζήσω…- ήταν τα λόγια τους όταν ήθελαν να μου περιγράψουν κάτι που τους βασάνιζε πολύ, κάτι που τους ήταν άφταστο .

- Μεράκι μου είναι και ποιος μπορεί να μου το απαγορέψει; - λέγανε στις στιγμές του απερίγραπτου πόνου, όταν κάνανε αυτό που « ζητούσε η ψυχή τους » χωρίς να υπολογίζουν το πόσο πολύ θα πληγωθούν μετά αφού  πραγματοποιήσουν αυτό που ήθελαν και φτάσουν « εκεί που τους τράβαγε η ψυχή».

            Τους έβλεπα πως είναι σαν να΄ταν κομμένοι στα δυο όταν περίμεναν τα νέα από  τους γιους ή τους συγγενείς που βρισκόταν στο στρατό . Τους έβλεπα όταν με τη χαρά κέρναγαν για τα χαρούμενα γεγονότα  όπως γέννηση του εγγονού. Τους έβλεπα πως τραυλίζουν μεθυσμένοι ή βρίζουν το θεό , το κράτος και τη « μάνα των γραφιάδων από τα γραφεία» , πως προφέρουν τις κατάρες με παράπονο. Παραπονιόντουσαν για τη μοίρα, για την αδικία, για τη φτώχεια που τους σταύρωσε.

            Ορισμένες φορές έπρεπε να είμαι σκληρή απέναντί τους όπως και αυτοί απέναντί μου.

            Μια φορά πήγα να χτυπήσω μια γριά με ένα τελάρο.

            Η ζωή δεν δείχνει την ευσπλαχνία στα πλάσματα καταδικασμένα να ζούνε σε ένα κόσμο που είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να τρώει τα κόκαλα  αυτών που δεν έχουν τίποτα μπροστά τους και δεν είχαν και τίποτα ποτέ τους πίσω εκεί απ΄οπου έχουν ξεκινήσει την πορεία τους.

            Η πίκρα που γνώρισα στην αποθήκη με προετοίμασε για όλες τις άλλες  που μου τις φύλαξε η μοίρα για μετά...

Σάνια Βόινοβιτς 2012.