Δεν καταλαβαίνω την ποίηση πια.Οι πύλες της για μένα είναι κλειστές.Χτυπάω,αλλά δεν ανοίγουν.
Προσπαθώ να ακούσω κάτι βάζοντας το αφτί μου πάνω στην επιφάνεια των γραμμάτων, αλλά
πάλι δεν ακούω πολλά.Το μόνο που μπορώ να αναγνωρίζω σαν ήχος είναι μία σύντομη και
παράξενη μελωδία που ψιθυρίζει κάτι που ξέρω εδώ και καιρό - ο,τι οι μέρες μου αρχίζουν
να τελειώνουν με την ίδια σκέψη,με τη σκέψη πως τώρα πια δεν υπάρχει γυρισμός στα εκείνα τα
χρόνια που πίστευα ο,τι είμαι αθάνατη,με τη σκέψη πως ποτέ ξανά δε θα είμαι νέα.
Δεν καταλαβαίνω την ποίηση πια.Η ποίηση χάθηκε μαζί με το μέλλον που δεν ήρθε ποτέ για να πάρει τη θέση του. Αντί το μέλλον, ήρθε το αιώνιο παρόν.
Το παρόν δεν αναγνωρίζει την ποίηση.
Σάνια Βόινοβιτς 2012.
Ne razumem vise poeziju.Njene kapije za mene su zatvorene.Kucam,ali one se ne otvaraju.
Pokusavam da cujem nesto stavljajuci uvo na povrsinu slova,ali opet ne cujem nista.Jedino sto mogu da
prepoznam kao zvuk jeste jedna kratka i cudna melodija koja sapuce nesto sto vec odavno znam - da mi svi
dani pocinju da se zavrsavaju sa jednom istom mislju, sa mislju kako nikada vise necu biti mlada.
Ne razumem vise poeziju.Poezija se izgubila zajedno sa buducnoscu koja nikada nije dosla da zauzme svoje
mesto. Umesto buducnosti, dosla je vecita sadasnjost.
Sadasnjost ne prepoznaje poeziju.
Sanja Vojnovic 2012.
Προσπαθώ να ακούσω κάτι βάζοντας το αφτί μου πάνω στην επιφάνεια των γραμμάτων, αλλά
πάλι δεν ακούω πολλά.Το μόνο που μπορώ να αναγνωρίζω σαν ήχος είναι μία σύντομη και
παράξενη μελωδία που ψιθυρίζει κάτι που ξέρω εδώ και καιρό - ο,τι οι μέρες μου αρχίζουν
να τελειώνουν με την ίδια σκέψη,με τη σκέψη πως τώρα πια δεν υπάρχει γυρισμός στα εκείνα τα
χρόνια που πίστευα ο,τι είμαι αθάνατη,με τη σκέψη πως ποτέ ξανά δε θα είμαι νέα.
Δεν καταλαβαίνω την ποίηση πια.Η ποίηση χάθηκε μαζί με το μέλλον που δεν ήρθε ποτέ για να πάρει τη θέση του. Αντί το μέλλον, ήρθε το αιώνιο παρόν.
Το παρόν δεν αναγνωρίζει την ποίηση.
Σάνια Βόινοβιτς 2012.
Ne razumem vise poeziju.Njene kapije za mene su zatvorene.Kucam,ali one se ne otvaraju.
Pokusavam da cujem nesto stavljajuci uvo na povrsinu slova,ali opet ne cujem nista.Jedino sto mogu da
prepoznam kao zvuk jeste jedna kratka i cudna melodija koja sapuce nesto sto vec odavno znam - da mi svi
dani pocinju da se zavrsavaju sa jednom istom mislju, sa mislju kako nikada vise necu biti mlada.
Ne razumem vise poeziju.Poezija se izgubila zajedno sa buducnoscu koja nikada nije dosla da zauzme svoje
mesto. Umesto buducnosti, dosla je vecita sadasnjost.
Sadasnjost ne prepoznaje poeziju.
Sanja Vojnovic 2012.
Нема коментара:
Постави коментар