ΟΙ ΚΡΕΜΑΣΤΡΕΣ- ΤΑΤΪΑΝΑ ΒΟΪΝΟΒΙΤΣ (ποίημα και φωτογραφίες)

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΣΕ ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ........

ΟΙ ΚΡΕΜΑΣΤΡΕΣ

ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ  ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΙΣ ΚΡΕΜΑΣΤΡΕΣ.
ΤΑ ΡΟΥΧΑ,ΟΛΑ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΑΥΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΧΟΥΣ ΤΟΥΣ.
ΕΛΕΙΠΑΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ,ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΜΑΛΛΟΝ ΕΧΟΥΝ ΛΙΩΣΕΙ..
ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ,ΝΑ ΤΑ ΠΕΤΑΞΩ Ή ΝΑ ΤΑ ΜΟΙΡΑΣΩ
ΑΝΕΒΑΛΛΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ.
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΣΑΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΕΒΡΙΣΚΑ ΤΟ Ο,ΤΙ ''ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ''.
ΕΤΣΙ,ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΓΙΝΑΝΕ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ,ΟΙ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΓΙΝΑΝΕ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΝΕΣ ΧΡΟΝΙΑ.
ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΑ - ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΜΟΝΟ.
ΕΙΧΑ ΧΡΟΝΟ...
ΜΕΤΑΚΙΝΟΥΣΑ ΤΙΣ ΚΡΕΜΑΣΤΡΕΣ ΚΑΙ ΚΟΥΝΟΥΣΑ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΡΥΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΑΓΓΙΖΑ.
ΣΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑ,ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΝΑ ΓΥΡΙΖΟΥΝ.ΗΞΕΡΑ ΟΜΩΣ Ο,ΤΙ
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ.
ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΚΤΟ;ΓΙΑ ΠΙΟ ΛΟΓΟ;
ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΤΕΥΩ Ο,ΤΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ,ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙ ΤΟΥΣ ΑΚΟΜΑ
ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, Ο,ΤΙ ΠΑΡΑΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΦΥΛΑΩ ΤΑ ΠΡΩΣΟΠΙΚΑ ΤΟΥΣ
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ.
ΛΕΝΕ Ο,ΤΙ  Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑΤΡΕΥΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ,ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΛΗΘΕΥΕΙ,
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΟΝΟ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ.
ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ;
ΜΟΝΟ ΓΥΜΝΕΣ ΚΡΕΜΑΣΤΡΕΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ...

ΤΑΤΪΑΝΑ ΒΟΪΝΟΒΙΤΣ 

Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ....ΟΙ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΞΙΑ

ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ

ΥΠΑΡΞΗΣ,ΤΟΤΕ Η ΑΣΧΗΜΙΑ ΓΙΝΑΤΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΕΝΩ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

ΑΝΘΙΖΕΙ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ- ΤΗΝ ΑΓΕΝΕΙΑ, ΤΗΝ  ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ,

ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ - ΠΟΥ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΗΣ.

Η ''ΜΑΝΑ'' ΑΥΤΗ  ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ''ΠΑΙΔΙΑ'' ΤΗΣ ΠΟΔΟΠΑΤΑΝΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕΤΙ

ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ.

ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΤΕΝΟ ΧΩΡΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.

ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΣΤΕΝΕΥΟΥΝ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ  ΚΑΤΙ ΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ,ΚΑΤΙ ΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ...ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ,ΕΓΩ ΠΕΡΙΣΣΕΥΩ....ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ- ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣΑΙ!

ΠΡΩΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ.

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΙΡΑ,ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΕΝΑ ΚΕΝΟ

- Η ΕΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΗΘΗΚΗΣ.Η ΕΛΕΙΨΗ ΑΥΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΗΡΘΕ

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ.

ΣΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΤΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ

ΕΣΥ,Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ,ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΒΙΔΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ

ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ- ΒΕΒΑΙΑ- ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΔΙΣΜΕΝΟ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ

ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ''ΘΕΛΩ'' ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ''  ΑΡΠΑΖΩ''...

ΣΕ ΠΝΙΓΟΥΝ  ΜΕ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ.ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΣΟΥ ΑΠΩ ΠΑΝΩ..!!

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ,ΕΓΩ ΠΕΡΙΣΣΕΥΩ....ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ- ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣΑΙ!

ΣΑΝΙΑ ΒΟΪΝΟΒΙΤΣ

ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ( από τη συλλογή '' Αν ποτέ χρειαστεί να ξέρεις το όνομά μου'')

Κάθομαι στη νοικιασμένη γκαρσονιέρα
πάνω στην νοικιασμένη καρέκλα.
Ο Ήλιος παίζει ένα παράξενο παιχνίδι μαζί μας
εμφανίζεται σε δώσεις.
Τα χέρια μου ψάχνουν κάτι να πιάσουν.
Το μόνο που αισθάνομαι είναι ο αέρας
πως προσπερνά από τα δάχτυλά μου.

Δεν κρατάω τίποτα.Εσύ,τι κρατάς;

Χτες περιφερόμασταν στη θάλασσα.
Από το πέλαγος ερχόταν η μοναξιά
και έφερε μαζί της έναν καίνουριο ήχο
έναν παλιό γνώριμο.
Ήταν ο χτύπος της καρδιάς
που έχει κρυφτεί
για να αποφύγει τα ποιήματα
που την θέλουν αθάνατη,
ενώ αυτή αιμορργεί σιωπηλά.

Η καρδιά αυτή,μακρινή έχει κουραστεί.
Την κούρασαν τα φθηνά στιχάκια,
την κούρασαν τα λόγια,
την κούρασαν οι εορταστικές υποσχέσεις.

Εχτές την άκουσα....ήταν το μοναδικό πράγμα
που δεν ήταν νοικιασμένο,σκλαβωμένο...
Αλλά αυτή κρύβεται...
Άμα βρω το καταφύγιό της 
θα της χτυπίσω την πόρτα.

Σάνια Βόινοβιτς ( '' Αν ποτέ χρειαστεί να ξέρεις το όνομά μου'')

ΣΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

     ΣΤΟ ΚΟΜΙΤΗΡΗΙΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Δεν ονειρεύομαι σχεδόν
είκοσι χρόνια
πάνω από μισή μου ζωή δηλαδή.
Στις αποθήκες της μνήμης μου
όμως
υπάρχουν ακόμα αυτά
που κάποτε έλεγα όνειρα.
Είναι κουρελιασμένα
και δύσκολα τα αναγνωρίζω.
Έχουν χάσει το χρώμα τους.
Έχουν παλιώσει.
Έχουν ξεθωριάσει.
Έχουν πεθάνει και δεν ανασάνουν πια.
Έχουν μετακομίσει
στο κοιμητήριο με το όνομά τους
στην πόρτα του απάνω.
Που και που επισκέπτομαι
το κοιμητήριο των ονείρων μου
για να βρω κανένα σκελετό
που να ταιριάζει
με τη σημερινή μου κούραση
με τη σημερινή μου βαρεμάρα
με τη μαυρίλα
που με αιχμαλώτισε.
Τα κατάλληλα νεκρά όνειρα
τα καθαρίζω από τη σκόνη
και νιώθω
ότι θα έκλαιγα - αν ήξερα πως να το κάνω
ότι θα τους άναβα ένα κερί- αν πίστευα στο θεό
ότι θα τους έλεγα κάτι από αυτά που λένε οι άνθρωποι.
Αλλά έχω ξεχάσει
τα πάντα
και τα θαμμένα όνειρα
δε θα ξαναζωντανέψουν
όπως δε θα γυρίσουν πίσω
ούτε τα νιάτα μου
ούτε η αγνότητα
που κάποτε έβρισκα τόσο εύκολα
και σήμερα δεν μπορώ να την βρω πουθενά.

Σάνια Βόινοβιτς
15/11/2012

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΝΤΑΙ

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΝΤΑΙ

Τρώγαμε μόνο
το ψωμί και το κρεμμύδι.
Το τσάι φτιάχναμε
πάνω από τη ζέστη του κεριού.
Δεν υπήρχε ο ηλεκτρισμός
και το μόνο φως
που είχαμε τη νύχτα
ήταν το φως των άστρων
που ήταν πολύ μακριά
να τα πιάσουμε.
Είχαμε ένα ραδιόφωνο
με μπαταρίες
που μας έλεγε 
πόσοι πέθαναν
και πόσα αεροπλάνα 
είναι καθημερινά
πάνω από τα κεφάλια μας.
Υπήρχανε οι μέρες
που μας ερχόταν
η βροχή
όταν το χώμα μύρισε
τα καμμένα αδέσποτα
που τα καίνε σε ένα φούρνο
εδώ κοντά.
Υπήρχανε οι μέρες
που μας ερχόταν
η βροχή
από τα χαρτιά
με διαταγή
να ξεκινήσουμε την ''επανάσταση''
για το καλό μας
αλλιώς οι βόμβες 
δε θα σταματήσουν ποτέ.
Όταν οι μέρες αυτές
πέρασαν
καταλάβαμε ότι δεν είχαν
εξαφανιστεί
- απλά μετακόμισαν
μαζί με τα δώρα τους:
το θάνατο
την πείνα
τα κεριά
και τα ξερά κρεμμύδια
αλλού.
και πολιορκήσανε τους άλλους
και ότι κάνουν απλά
ένα γύρω του κόσμου
μέχρι να ξαναβρεθούν
και πάλι εδώ, 
ίσως σε άλλο σχήμα
αλλά το ίδιο θανατηφόρες
γιατί το φταίξιμό μας
προβάλλεται  ξανά
γιατί ακόμα
ούτε γίναμε κάποιοι άλλοι
ούτε περπατάμε με ρυθμό
του καιρού εκείνου
όταν πρωτοείδαμε
την αγάπη του μαστιγίου
και δε μάθαμε
να τη λατρεύομαι
για το καλό μας...

Σάνια Βόινοβιτς
15/11/2012

ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

                                ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ


Σιχαίνομαι τον πολιτισμό
με τις τράπεζες και τις τηλεοράσεις του
με τα γυμνά κορίτσια που είναι μοντέλα
με την εκπόρνευση της γυναικείας υπόστασης
με την ταύτιση της ανδρικής απόστασης 
με το χρήμα
με τις εφήμερες σχέσεις και τη βία
με την αθωότητα να πουλιέται για 30 αργυρά κέρματα
με το χρήμα να είναι το παν
με το να έχεις και να μην είσαι
με την επίσημη εκμετάλλευση του ανθρώπου
βάση του νόμου
με τη χυδαιότητα να βασιλεύει και
την αρετή να παγώνει στους δρόμους σα ζητιάνα

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό
των τιμών χωρίς την αξία
των ακριβών γούστων και των πεινασμένων παιδιών
των βιβλίων με ωραία εξώφυλλα χωρίς
κανένα περιεχόμενο
των συγγραφέων που είναι φιγουρατζήδες
των γνώσεων χωρίς την παιδεία
των πουλημένων ψυχών

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό
με τα σύνορά του και τα διαβατήριά του
με τα κράτη που εξασφαλίζουν να πεθάνεις
στον πόλεμο αλλά δε σου δίνουν ψωμί
με το ψέμα του που θέλει να περάσει
ως κορυφαία αλήθεια
με τη βρόμα των εργοστασίων του
όπου δουλεύεις 11 ώρες την ημέρα
με τα όπλα του που εφεύρεσε
με τους άνδρες που δεν είναι άνδρες πια
και τις γυναίκες που γίνανε βιτρίνες
της μόδας
της χαζομάρας
και της ανίας
με τα παιδιά να παίζουν τα βίντεο- παιχνίδια
με το μακιγιάζ του
με την πούδρα του με όλα αυτά που κρύβουν τη σαπίλα του

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό
και αναζητώ μία σπηλιά
που θα μετακομίσω
όπου θα ζω σαν άνθρωπος 
που έχασε όλα τα πολιτισμένα
και κέρδισε πίσω τον εαυτό του
καθαρό από τα δηλητήρια 
της ψευδό- ανθρωπιάς
και της άνεσης χωρίς μέτρο

Σάνια Βόινοβιτς 
15/10/2012

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΗΛΟ/ЧОВЕК НИЈЕ ЈАБУКА

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΗΛΟ

Ο άνθρωπος δεν είναι μήλο

που το αφήνεις να σαπίζει

που το πετάς κάπου μακριά

αν δε σου αρέσει η γεύση του.

ЧОВЕК НИЈЕ ЈАБУКА

Човек није јабука

коју оставиш да иструли

коју бациш негде далеко

када ти се не свиди њен укус.

Сања Војновић/Sanja Vojnović

ΕΙΜΑΣΤΕ

                   
                                      ΕΙΜΑΣΤΕ

Είμαστε νεκροί και γυμνοί
και το μόνο που καλύπτει
τη γύμνια μας 
είναι το ύφασμα του Χρόνου
το πουκάμισο του Παρελθόντος
Είμαστε απόγονοι
των ξεχασμένων
και υπάρχουμε μόνο στις αναμνήσεις
Είμαστε στο τέλος
ενός κόσμου
που δεν ανασαίνει πια
με τις ανάσες μα
ούτε βηματίζει πια
με τα δικά μας τα βήματα
Είμαστε σκιές 
που δεν έχουν σώματα πια
που δεν έχουν ονόματα πια
Είμαστε νεκροί και γυμνοί
Εμείς που κάποτε
ζούσαμε στα λόγια 
μιας γλώσσας που ήταν ζωντανή 
Εμείς που κάποτε
ζούσαμε παντού
που ήρθαμε από μακριά
να αφήσουμε τα ίχνη 
και τώρα 
από εμάς δεν έμεινε 
τίποτα πια

Σάνια Βόινοβιτς 

9/2012

Pόδι - ''nar''

H Σταύρωση ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

H Σταύρωση ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΠΟΙΗΜΑ

Smrt malog grada 2/ O 8anatos ths mikrhs polhs 2

Agonija jednog provincijskog grada čije odumiranje se najbolje vidi po zidovima ruinirane fabrike koja je nekada hranila više od hiljadu i pet stotina porodica. Sa usmrćivanjem ove fabrike,počelo je odbrojavanje,počelo je odumiranje života čitavog naselja,razaranje porodica.Pojedinac je u malom gradu gubio na značaju.Pojedinac je u ovom gradu izgubio svaku šansu da bude pojedinac,a nametnuto mu je preživljavanje kao jedini oblik bivstvovanja u tom mestu daleko od svega,u kome se još samo menjaju datumi. Svako ko živi u sličnom gradu zna njegovo ime: Grad koji umire. 

Ιάκωβος Γαριβάλδης για τις «Μνήμες – Αλησμόνητες πατρίδες» όλων μας Μάρτιος 2012

http://diasporic.org/mnimes/archives/ena-mpakaliko


PATHSTE EDW KAI DIABASTE!
TO BIBLIO THS ANNAS ANTWNIADH - TSATSARH KSEKHNHSE TO TAKSIDI TOY PRIN APO
MHNES KAI SYNEXIZEI TO TAKSIDI TOY.

JEDAN ATINSKI TRENUTAK

 
    Toliko je toga što se može čuti u pozadini dešavanja na ulicama jednoga grada. Najmilozvučniji tonovi su oni svakodnevni : koraci ljudi,njihova dovikivanja pored kioska gde su zastali kako bi kupili cigarete i očima pregledali naslove dnevnih novina okačenih o tendu kioska. Lavež pasa se svojim reskim i isprekidanim tonovima meša u glasove ljudi i boji ih svojim notama gladi,straha i nasilja. Ko god želi da sazna nešto o nekom od gradova čijim ulicama hoda,mora prvo naučiti da sluša ritam tih ulica koji je u apsolutnom skladu sa životima njihovih žitelja.




Sanja Vojnović 3.mart 2012.

PUTOVANJA I RAZMIŠLJANJA

ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΗ ΜΑΝΑ;

ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΗ ΜΑΝΑ;

Στην περίπτωσή μου – όπως και στην περίπτωση του καθενός πιστεύω – δεν υπάρχει μόνο μία μοναδική μάνα, αλλά περισσότερες και κάθε μία είναι και μοναδική.

Η Πρώτη Μάνα που γνώρισα ήταν η Μάνα που με γέννησε και μου έδωσε τη μητρική  γλώσσα , την πρώτη απ΄ όλες που θα τις ακούσω μετά .
Η Δεύτερη Μάνα μου ήταν το έδαφος που γεννήθηκα. Ένα έδαφος μελαγχολικό με τη δική του γλώσσα που έπρεπε να αποκτήσω .
Η Τρίτη Μάνα μου είναι η Ελλάδα που μου και αυτή- με τη σειρά της- έδωσε τη μητρική γλώσσα και με έκανε ένα κρίκο στην αλυσίδα που διαρκεί από τότε που πίστευαν στους δώδεκα θεούς.

Η Πρώτη μου Μάνα πέθανε.
Η Δεύτερη μου Μάνα – εξαντλημένη από τον αποκλεισμό ,από τον πόλεμο – αργοπεθαίνει.
Η Τρίτη μου Μάνα κινδυνεύει – την σκοτώνουν.
            Η Μάνα που με γέννησε πέθανε χωρίς να μπορώ να τη βοηθήσω. Η Δεύτερη δεν ξεπροβάλλει την αντίσταση και τα παιδιά της λες και κοιμούνται , αλλά η Ελλάς  η Τρίτη Μάνα – η μεγαλύτερη από τις τρεις – σηκώνει τη φωνή της μαζί με τα παιδιά της και έγινε η Μάνα Κίνδυνος για την κόρη της – για την Ευρώπη.
Η Ευρώπη η κόρη της Ελλάδας σηκώνει το χέρι της πάνω στη Μάνα. Η Ευρώπη που γεννήθηκε πρώτη στις ράχες του Δία μεταμορφωμένου σε ταύρο, ξέχασε την καταγωγή της και μαζί με τα τέκνα τις – που τα γέννησε μακριά από της Μεσογειακές ακτές – απλώνει το χέρι της στη Μάνα . Κληρονόμησε τόσα από την Ελλάδα ,αλλά δε θέλει  να τα θυμάται . Το μόνο που θυμάται αυτή άκαρδη και αχάριστη κόρη είναι ότι το σπίτι της Μάνας της Ελλάδας θα πρέπει να μοιραστεί   μεταξύ των παιδιών της Ευρώπης.
Αλλά όσο ζει η Μάνα τα παιδία της κόρης της δεν μπορούν να πάρουν τα υπάρχοντά της , οπότε η Ευρώπη σκέφτηκε να πιέσει την Ελλάδα – την Μάνα της – να της τα χαρίσει και μετά αυτή θα τα μοιράσει ανάμεσα στα πιο αγαπημένα της τέκνα-κράτη τα οποία ήδη εδώ και καιρό ονειρεύονται το τι θα πάρουν από το σπίτι της Ελλάδας. Ακούγεται ότι κάποια από αυτά με πολύ θράσος έχουν ήδη φτιάξει ολόκληρες λίστες με τα αντικείμενα-και όχι μόνο – που θέλουν να αποκτήσουν που βρίσκονται στο παλιό σπίτι που ακόμα βαστάνε τα γερά Νότια θεμέλια του.
Αν η Μάνα δε δεχτεί να τα χαρίσει όλα, η πλούσια και ισχυρή κόρη της- η Ευρώπη - θα την φτάσει στο τέλος της. Θα την φτάσει στο τέλος, θα θανατώσει και τα παιδία της Ελλάδας τα οποία η Ευρώπη δεν αναγνωρίζει ως αδέλφια. Οι νόμοι που την κυβερνάνε δεν της επιτρέπουν αυθόρμητη αγάπη, παρά μόνο λογική αγάπη που της φέρνει τα κέρδη. Η κόρη που έχει μάθει να βαδίζει μόνο πλάι με το συμφέρον δεν καταλαβαίνει ότι η Μάνα αγαπάει όλα τα τέκνα της.

Ποιος θέλει να σκοτώσει τη Μάνα…; Ποιος..;

Η Τρίτη μου Μάνα – η Ελλάδα – είχε στην κούνια της την Ευρώπη, της χάρισε την Παιδαγωγία, τα Μαθηματικά, την Αστρονομία , την Δημοκρατία για να κάνει παρέα μαζί τους…αλλά ύστερα από τους αιώνες μέσα από τους οποίους τρεφότανε την κόρη της , την Ευρώπη με τα καλά που της πρόσφερε , η κόρη μεγάλωσε ,παντρεύτηκε καλά – για τον Τραπεζίτη – έγινε ερωμένη της Απληστίας και προσπάθησε να κλωνοποιήσει την Ψυχή…το έκτρωμα που  το δημιούργησε  το ονόμασε  ‘’ ευρώ ‘’  και του έδωσε το προνόμιο να γίνει μοναδική αξία, ένα μέτρο για τα πάντα! Έτσι, με ένα έκτρωμα η Ευρώπη συγκρίνει και ζυγίζει ότι βλέπει και ότι μπορεί να βάλει στο χέρι της. Έτσι, ένα έκτρωμα μας δίνει την αξία, και μας την αναιρεί ,μας δίνει την ψευδοελευθερία  ή  μας αναιρεί το δικαίωμα να είμαστε ελεύθεροι   όπως το θέλουμε εμείς οι ίδιοι. Το έκτρωμα έγινε μονάδα αξιολόγησης .

Τώρα η Ευρώπη –η πλούσια κόρη ,καλοπαντρεμένη, που είχε υποδουλώσει
πολλά από τα παιδιά Άγνωστων Θεών -που δεν ανήκουν στην Εκκλησία του ευρώ  οπότε δεν έχουν καν ονομασία – γύρισε στην κούνια της  αποφασισμένη να πάρει από τη Μάνα τα πάντα και να την τιμωρήσει αν  αντισταθεί.
  Η Μάνα Ελλάδα έχει κοντά της τα παιδιά που ακόμα ζούνε εκεί που γεννήθηκε η ίδια, τα παιδιά που ακόμα κατοικούν τα νησιά της, τα εδάφη της και ζούνε ανάμεσα στα είκοσι τέσσερα γράμματα του αλφάβητού της , όπως το κάνω και εγώ από τότε που έμαθα να τα χρησιμοποιώ.

Ποιος θέλει να σκοτώσει τη Μάνα; Η Αχάριστη Κόρη που ξέχασε τα αδέλφια της , που περιφρόνησε τη Μάνα της και αγάπησε τόσο πολύ το Χρήμα , που πάρα πέρα από το συμφέρων δε βλέπει τίποτα και ποδοπατάει τα πάντα.

                                        Σάνια Βόινοβιτς 24/02/2012
 

ΓΙΑΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; ZASTO SE KRIJE COVEK?

ΓΙΑΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
ZASTO SE KRIJE COVEK?