ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΝΤΑΙ

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΝΤΑΙ

Τρώγαμε μόνο
το ψωμί και το κρεμμύδι.
Το τσάι φτιάχναμε
πάνω από τη ζέστη του κεριού.
Δεν υπήρχε ο ηλεκτρισμός
και το μόνο φως
που είχαμε τη νύχτα
ήταν το φως των άστρων
που ήταν πολύ μακριά
να τα πιάσουμε.
Είχαμε ένα ραδιόφωνο
με μπαταρίες
που μας έλεγε 
πόσοι πέθαναν
και πόσα αεροπλάνα 
είναι καθημερινά
πάνω από τα κεφάλια μας.
Υπήρχανε οι μέρες
που μας ερχόταν
η βροχή
όταν το χώμα μύρισε
τα καμμένα αδέσποτα
που τα καίνε σε ένα φούρνο
εδώ κοντά.
Υπήρχανε οι μέρες
που μας ερχόταν
η βροχή
από τα χαρτιά
με διαταγή
να ξεκινήσουμε την ''επανάσταση''
για το καλό μας
αλλιώς οι βόμβες 
δε θα σταματήσουν ποτέ.
Όταν οι μέρες αυτές
πέρασαν
καταλάβαμε ότι δεν είχαν
εξαφανιστεί
- απλά μετακόμισαν
μαζί με τα δώρα τους:
το θάνατο
την πείνα
τα κεριά
και τα ξερά κρεμμύδια
αλλού.
και πολιορκήσανε τους άλλους
και ότι κάνουν απλά
ένα γύρω του κόσμου
μέχρι να ξαναβρεθούν
και πάλι εδώ, 
ίσως σε άλλο σχήμα
αλλά το ίδιο θανατηφόρες
γιατί το φταίξιμό μας
προβάλλεται  ξανά
γιατί ακόμα
ούτε γίναμε κάποιοι άλλοι
ούτε περπατάμε με ρυθμό
του καιρού εκείνου
όταν πρωτοείδαμε
την αγάπη του μαστιγίου
και δε μάθαμε
να τη λατρεύομαι
για το καλό μας...

Σάνια Βόινοβιτς
15/11/2012