ΣΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

     ΣΤΟ ΚΟΜΙΤΗΡΗΙΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Δεν ονειρεύομαι σχεδόν
είκοσι χρόνια
πάνω από μισή μου ζωή δηλαδή.
Στις αποθήκες της μνήμης μου
όμως
υπάρχουν ακόμα αυτά
που κάποτε έλεγα όνειρα.
Είναι κουρελιασμένα
και δύσκολα τα αναγνωρίζω.
Έχουν χάσει το χρώμα τους.
Έχουν παλιώσει.
Έχουν ξεθωριάσει.
Έχουν πεθάνει και δεν ανασάνουν πια.
Έχουν μετακομίσει
στο κοιμητήριο με το όνομά τους
στην πόρτα του απάνω.
Που και που επισκέπτομαι
το κοιμητήριο των ονείρων μου
για να βρω κανένα σκελετό
που να ταιριάζει
με τη σημερινή μου κούραση
με τη σημερινή μου βαρεμάρα
με τη μαυρίλα
που με αιχμαλώτισε.
Τα κατάλληλα νεκρά όνειρα
τα καθαρίζω από τη σκόνη
και νιώθω
ότι θα έκλαιγα - αν ήξερα πως να το κάνω
ότι θα τους άναβα ένα κερί- αν πίστευα στο θεό
ότι θα τους έλεγα κάτι από αυτά που λένε οι άνθρωποι.
Αλλά έχω ξεχάσει
τα πάντα
και τα θαμμένα όνειρα
δε θα ξαναζωντανέψουν
όπως δε θα γυρίσουν πίσω
ούτε τα νιάτα μου
ούτε η αγνότητα
που κάποτε έβρισκα τόσο εύκολα
και σήμερα δεν μπορώ να την βρω πουθενά.

Σάνια Βόινοβιτς
15/11/2012