πάνω στην νοικιασμένη καρέκλα.
Ο Ήλιος παίζει ένα παράξενο παιχνίδι μαζί μας
εμφανίζεται σε δώσεις.
Τα χέρια μου ψάχνουν κάτι να πιάσουν.
Το μόνο που αισθάνομαι είναι ο αέρας
πως προσπερνά από τα δάχτυλά μου.
Δεν κρατάω τίποτα.Εσύ,τι κρατάς;
Χτες περιφερόμασταν στη θάλασσα.
Από το πέλαγος ερχόταν η μοναξιά
και έφερε μαζί της έναν καίνουριο ήχο
έναν παλιό γνώριμο.
Ήταν ο χτύπος της καρδιάς
που έχει κρυφτεί
για να αποφύγει τα ποιήματα
που την θέλουν αθάνατη,
ενώ αυτή αιμορργεί σιωπηλά.
Η καρδιά αυτή,μακρινή έχει κουραστεί.
Την κούρασαν τα φθηνά στιχάκια,
την κούρασαν τα λόγια,
την κούρασαν οι εορταστικές υποσχέσεις.
Εχτές την άκουσα....ήταν το μοναδικό πράγμα
που δεν ήταν νοικιασμένο,σκλαβωμένο...
Αλλά αυτή κρύβεται...
Άμα βρω το καταφύγιό της
θα της χτυπίσω την πόρτα.
Σάνια Βόινοβιτς ( '' Αν ποτέ χρειαστεί να ξέρεις το όνομά μου'')
Нема коментара:
Постави коментар