ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΕΓΩ

                       ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ   ΚΑΙ   ΕΓΩ    

Και πάλι μου ήρθε το τίποτα
και μου κάνει την επίδειξη...

Σήμερα κάνει κρύο.
Ο ήλιος κρύφθηκε.
Η ποίηση που ψάχναμε έχει εξαφανιστεί
μαζί με κάθε ψευδαίσθηση 
ότι δε θα χαθούμε σε 
αυτή την πραγματικότητα,
ότι θα ξεφορτώσουμε τούτη την αυταπάτη 
που την περάσαμε για ζωη.


Το τίποτα και εγώ παλεύουμε,
αυτό έχει με το μέρος του
το χρόνο,
τον τόπο
και είναι πιο δυνατό με κάθε 
δευτερόλεπτο.
Με το μέρος μου είναι
οι αδυναμίες μου μόνο
και λίγα που έχω μάθει ως τώρα.

Κοιτάζω το ρολόι
και μετράω τα ντουλαπάκια της κουζίνας.
Δεν ήρθε κανένα γράμμα.
Φυσάω στα δαχτυλά μου
γιατί έχουν παγώσει.
Είναι μόλις 5 το απόγευμα
και  ήδη δεν υπάρχει φώς.
Ξέρω, εκεί στο δρόμο
κάθεται ένας μεθύστακας
με το σκύλο του
και ότι εκεί στην αυλή
ένας γείτονας παίζει με τη γάτα του
γιατί δεν έχει τίποτα άλλο να κανει.
Καταλαβαίνω ότι ο μεθύστακας,
ο γείτονας και εγώ είμαστε το ίδιο
- και εγώ δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω.

Το τίποτα και εγώ παλεύουμε,
αυτό έχει με το μέρος του
το χρόνο,
τον τόπο
και είναι πιο δυνατό με κάθε 
δευτερόλεπτο.
Με το μέρος μου είναι
οι αδυναμίες μου μόνο
και λίγα που έχω μάθει ως τώρα.

Παλέυω με το τίποτα
και μου λείπει η δύναμη,
θα με σώσει η νύχτα.
Η νύχτα μου τουλάχιστον προσφέρει
τους εφιάλτες.
Έτσι ξεχνώ το καθημερινό κενό -
με εφιάλτες της νύχτας όταν 
υπάρχω μόνο στον ύπνο.

Σάνια Βόινοβιτς  2012.