ΟΙ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΠΟΤΕ

                              ΟΙ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ

Είναι αυτές που 
σε γυρεύουν 
ενώ εσύ δεν έχεις καμία όρεξη
να κάνεις παρέα με τα κοφτερά
τους νύχια
με τα θανάσιμα τους δόντια.

Είναι αυτές που 
όταν
δεν έχεις υπομονή ούτε
για τον ίδιο τον εαυτό σου
σου ζητάνε
το παρόν από παντού
και δε δέχονται το ''όχι'' σου.

Είναι αυτές που
σε ψάχνουν
στο σκοτάδι 
όταν εσύ δεν μπορείς άλλο
ούτε θέλεις τίποτα πια
για να σου προσθέσουν
και άλλη σκουριά
εκεί που πονάς
για να σε τρώνε
σαν τα παλιά σίδερα
ώσπου φαγωμένος
δε θέλεις πια
ούτε τη ζωή σου.

Είναι 
οι ώρες
της ανυπαρξίας
του πνευματικού λήθαργου
της απογοήτευσης
που δεν την γνώρισε κανένας πριν
ούτε θα την γνωρίσει μετά
γιατί είναι μόνο δική σου.

Είναι 
οι ώρες 
που δεν περνάνε
ούτε με τη μουσική
ούτε με τις αναμνήσεις.

Είναι 
αυτές που δε σε αφήνουν
όσο διαρκεί το
βασίλειό τους
και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα
παρά να περιμένεις
σκυφτός σε κάποια γωνία
ξαπλωμένος σε κάποιο κρεβάτι
που μοιάζει με νεκροκρέβατο
και σε σκεπάζει
με τη θλίψη που δεν μπορείς
να την ξεχάσεις.

Σάνια Βόινοβιτς
30/10/2012