ΤΟ ΠΡΩΪ- ЈУТРО- JUTRO

Ξυπνάω πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι
και ακούω τη φωνή του κοιμισμένου κόσμου.
Будим се пре него што зазвони будилник
и слушам глас успаваног света.
Από μακριά έρχεται το ήχος του τρένου
που πλησιάζει το σταθμό χωρίς τους επιβάτες

να το περιμένουν.
Из даљине стиже звук воза
који се приближава станици без путника који
на њега чекају.
Ανολιγω τα μάτια και βλέπω πως ανατελλεί ο ήλιος.
Отварам очи и посматрам као излази сунце.
Το χλομό και χειμωνιάτικο φως που ρίχνει
στα παλιά έπιπλα και κούτες με τα βιβλία και
με τα παλιά ρολόγια
διώχνει τις σκιές της νύχτας.
Бледо, зимско светло које баца
на стари намештај и кутије са књигама и
са старим сатовима
растерује сенке ноћи.
Στις 6 η ώρα χτυπάει το ξυπνητήρι
και για λίγο ταράζει την ησυχία .
У 6 сати звони будилник
и на кратко нарушава спокој.
Ακούω την πόρτα στο δεύτερο όροφο
και καποιον να βήχει.
Чујем врата са другог спрата
и некога како кашље.
Ακούω το σκύλο που γαβγίζει εκει στο περίπτερο.
Чујем пса како лаје код киоска.

 

Μέχρί να ντυθώ στο δεύτερο αρχίζουν με τον καβγά.
Док се обучем на другом су почели са свађом.
Στην κουζίνα με χαρετά το ρολόι
και τα τετράδια που παράτησα στο τραπέζι
χθες το βράδυ.
У кухињи ме поздравља сат

и свеске које сам оставила синоћ
на столу.
Κάνω γυμναστική για να αποφύγω
τη βαρεμάρα που με πιάνει.
Радим јутарње вежбе како бих избегла
досаду која ме спопада.
Τεντώνω το σώμα μου
για να ξεχάσω τη μαυρίλα
που πιάνει την καρδιά μου
για να διώξω τις επώδυνες φλόγες
της μοναξιάς που παγώνει την ψυχή μου
και θυμάμαι όλα τα κουρασμένα πρωϊνά
ενός κόσμου - του δικού μου κόσμου
που αργοπεθαίνει
χωρίς καμία δόξα
χωρίς καμία ελπίδα.
Истежем тело
да заборавим мрак
који стеже моје срце
да отерам болне пламенове
самоће која леди ми душу
и присећам се
свих уморних јутара
једног света- мог света
који полагано умире
без икакве славе
без икакве наде.

 

                                            Σάνια Βόινοβιτς

                                            Сања Војновић  2012.