Ή ΤΟ ΕΝΑ Ή ΤΟ ΑΛΛΟ

Ή ΤΟ ΕΝΑ ΄Η ΤΟ ΑΛΛΟ

Ή να συνεχίζεις ή να σταματήσεις
Ή να κάνεις ή να μην κάνεις
Ή να ζεις ή να πεθάνεις
Ή να τα αφήσεις όπως είναι ή να τα αλλάζεις
με αντάλλαγμα τον πόνο
Ή να είσαι ή να μην είσαι
Ή να έχεις ή να μην έχεις
Ή το ένα ή το άλλο
μεταξύ τους περνάει η ζωή σου
και πολλές φορές δεν προλαβαίνεις
να την κάνεις δική σου
Μεταξύ τα δύο '' ή ''
στα στενά τους περιθώρια
προσπαθείς να πραγματοποιήσεις τον
πόθο σου για την ελευθερία
Μεταξύ τις επιλογές αυτές
νιώθεις  την ασφυξία 
και απέραντη θλίψη 
γιατί χρειάζεσαι την δύναμη
του Ηρακλή
ενώ πολύ καλά ξέρεις
ότι είσαι μόνο ό άνθρωπος

Σάνια Βόινοβιτς
30/09/2012

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΛΑΦΑΤΑ

Εινα σκληρος ο αγωνας της ζωης, ο δρομος σου με αγκαθια ειναι σπαρμενος,
πολλες φορες θα πεσεις κατα γης
σαν θα σε απο το ανηφορο κουρασμενος
στο πελαγο του πονου σαν βρεθεις σαν ανταμωσεις κυμα αγριεμενο
μανα ω!! μανα μου θα πεις ταχα γιατι να με χ,εις γενημενο?
ειναι σκληρος ο αγωνας της ζωης
μα η πιστη σου στο τελος θα νικησει, γερα πατωντας διαβενε στη γη
κι ωρα του θριαμβου δεν θα αργησει!!

Νεκταριος Λαφατας

TAMO GDE SAM JA

TAMO GDE SAM JA

KADA SAM UŠLA,ONA JE KUCKALA PORUKE.
SVEMOĆNO DRAŽAVNO PROVIĐENJE POSTAVILO JE NA TU
STOLICU.SIGURNO ZARAĐUJE 60.000 MESEČNO
U GRADU U KOME LJUDI JEDU KROMPIRE I NE KUPUJU
MLEKO DECI.
PODIGLA JE SVOJ POGLED SITE I NASPAVANE ŽENE
KA MOJOJ POJAVI U CRNOM.
TRAŽILA MI JE LEGITIMACIJU,PRELISTALA
RADNIČKU KNJIŽICU.
HTELA JE DA ZNA DA LI SAM TRAŽILA POSAO.
SAVETOVALA ME JE DA SE PRIJAVIM ZA RAD U
ŠIVAONICI.DA ŠIJEM 10 SATI STOJEĆI NA JEDNOJ
NOZI.
IMALA JE ONAJ PREZRIV POGLED
ODNEGOVAN U ATMOSFERI DOBRO PLAĆENE
AROGANCIJE DRŽAVNIH SLUŽBENIKA.
REKLA SAM JOJ DA ME TA SMEJURIJA OD
NAVODNOG POSLA NE ZANIMA.
GLEDALA JE U MENE KAO U ČUDOVIŠTE
- ŽENA PLAĆENA DA KOORDINIRA NEZAPOSLENE.
U SUŠTINI SVE ŠTO JE ZANIMALO JE KRAJ
RADNOG VREMENA , A MENI SE IŠLO
U KAPADOKIJU,NA KRAJ SVETA,U PUSTINJU...
TAMO GDE SE I ZAISTA NALAZIM.
TAMO GDE NEMA DOBRO KOORDINIRANOG
PRESIPANJA IZ ŠUPLJEG U PRAZNO.

SANJA VOJNOVIĆ  2012.

ZONGLER ATINSKIH ULICA

                                                  http://www.facebook.com/pages/Tatjana-Vojnovic/152615438212016

OVA STVARNOST JE ISTROŠENA

OVA STVARNOST JE ISTROŠENA

OVA STVARNOST JE ISTROŠENA



OVA STVARNOST JE ISTROŠENA
ISPUŠENA
OGOLJENA DO KOSTI
OPLJAČKANI SMO
I DŽEPOVI SU NAM
PRAZNI.
OVA STVARNOST
VIŠE NIJE ZA LJUDE
OSIM AKO NISU
ČLANOVI PARTIJE
POLITIČARI
ŠAŠAVI ZANESENJACI KOJI
ČEKAJU MESIJU
OSIM AKO NISU DOBROVOLJNO
POČELI DA SE PROSTITUIŠU
ZA NJEN RAČUN I ZA NJENE CILJEVE.
POJMA NEMAM KAKO SVE TO ČOVEK
MOŽE PODNETI
A DA NIJE LUD
ILI PIJAN.
VALJDA JE TAJNA U TOME ŠTO ČOVEK
PRITAJENO KRADOM POLUDI
A ONDA TU TAJNU ČUVA KAKO GA STVARNOST NE BI
DOČEPALA ZA GUŠU I TRAŽILA MU KUSUR..
POJMA NEMAM KAKO SVE OVO PODNOSIMO,OSIM AKO ZAISTA NISMO LUDI.

SANJA VOJNOVIĆ 2012.



http://www.facebook.com/pages/Tatjana-Vojnovic/152615438212016

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΟΥ ΖΩΗ Δ'

            Η ομάδα μας ήταν γνωστή ως « ομάδα των τρελών και καταδικασμένων».

Δουλέψαμε έξω όταν έβρεχε , σπρώχναμε το τρακτέρ όταν το χιόνι ήταν πάνω από τα γόνατά μας. Φορτώναμε  τις νταλίκες . Κουβαλάγαμε όλη την ημέρα  σάκους με πατάτες. Μετέφερα τριάντα κιλά στον ώμο μου ενώ είχα 45 κιλά. Κανένας  δε μας εκτιμούσε εκτός από τους λαθρεμπόρους που κέρδιζαν το χρόνο λόγω της ταχύτητάς  μας με την οποία φορτώναμε τα φορτηγά τους.

            Για να μας δείξουν πως μπορούν να μας κάνουν ό,τι  θέλουν μας ανάγκαζαν

να σκάβουμε με φτυάρια  τα σάπια φρούτα που είχαν ανακατευτεί με τα σκατά.

-Άιντε , σκάψτε, πιο βαθιά! Ψάξε με τα χέρια σου, δε θα πάθεις τίποτα..!- φώναζε η προϊστάμενη τρώγοντας τα σπόρια. – Να τελείωνες σχολείο για να μη γινόσουν εργάτρια – έλεγε εάν κάποια από τις γυναίκες τολμούσε να της πει κάτι.

            Η μόνη που μπορούσε να την «κανονίσει »ήταν η γιαγιά Πέκε. Ήταν ήδη πενήντα χρονών και όλη της τη ζωή δούλευε για μεροκάματο.

- Εσύ, προϊσταμένη , ξέρεις γιατί είσαι έτσι, ε;

- Γιατί, Πέκε;

- Γιατί δεν έχεις άνδρα. Άκου που σου λέει η γιαγιά….

            Η δουλειά σταμάτησε αμέσως και άρχισε το γέλιο.

     Το γέλιο που κάναμε πλήγωσε την προϊσταμένη, αλλά δεν είπε τίποτα.

- Γυναίκες, πάω στα γραφεία και εσείς όταν τελειώσετε από δω πηγαίνετε στην αποθήκη…

- Καλά της είπες της βρόμας, Πέκε!

-Μα, δεν μπορεί κανείς να τα βάλει με τη γιαγιά Πέκε, βρε γυναίκες, γιατί η γιαγιά έχει δει πολλά! Τώρα θα μας αφήσει ήσυχες.

            Ποτέ ξανά δε μας έβαλε να φτυαρίσουμε τα σάπια και τα σκατά.

Ακόμα και « τρελοί και καταδικασμένοι» έχουν ψυχή που κάποιες στιγμές νιώθει ότι έχει χορτάσει τις προσβολές .

ΣΑΝΙΑ ΒΟΪΝΟΒΙΤΣ 2012.

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΟΥ ΖΩΗ Γ'

      Όταν έκανε πολύ κρύο , τόσο κρύο που το νερό στον κουβά έγινε πάγος ,

ο προϊστάμενος μας έδινε να πιούμε κρασί. Ήμασταν  είκοσι άτομα που δουλεύαμε στις αποθήκες. Μερικοί γίνανε αλκοολικοί εξαιτίας της συνήθειας να διώχνουμε το κρύο με το ποτό.

Στη γραμμή του μετώπου που βρισκόταν κάπου δεκαπέντε χιλιόμετρα πιο μακριά ακουγόταν τα τανκς. Όταν πηγαίναμε να πετάξουμε τα σάπια φρούτα τα ακούγαμε και δε λέγαμε τίποτα – μας έφταναν οι δικές μας συμφορές και πείνα.                                           

Ο νεαρός που εργαζόταν μαζί μου ήταν μόνο πέντε χρόνια μεγαλύτερός μου

και ήδη δεν είχε δόντια. Οδηγούσε τρακτέρ και βοηθούσε στις αποθήκες. Κάπνιζε πολύ. Οι κοπέλες από τα γραφεία δεν τον συμπαθούσαν. Ήταν πρόσφυγας και φτωχός. Οι γραφειοκράτες μας αποκαλούσαν με διάφορα ονόματα. Γέλαγαν όταν ερχόμασταν να ζητήσουμε το μεροκάματο. Τους λερώναμε τα γραφεία και βρομάγαμε.

          Όταν είσαι φτωχός φταις. Εμείς ήμασταν η απόδειξη ότι  η φράση αυτή 

αληθεύει .

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΟΥ ΖΩΗ Β'

            Δούλευα όλη την ημέρα κάθε μέρα για ένα ολόκληρο μήνα για χρήματα που ήταν αρκετά για να πάρω ένα κιλό ζάχαρη – με προϋπόθεση να έβρισκα τη ζάχαρη στη λεγόμενη «μαύρη αγορά».

            Η δουλειά ήταν δύσκολη και κουραστική. Το φαί λιγοστό. Ήμουν ντυμένη στα κουρέλια. Έφτασα 45 κιλά. Ήμουν σκιά που εργαζόταν για ένα κομμάτι ψωμί .

Και στο τέλος δε με πλήρωσαν.

            Θαρρώ να πω πως ξέρω τη ζωή καλά.

ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΟΥ ΖΩΗ Α'

Το βράδυ χτύπησαν την πόρτα.

-Άρχισε!- φώναξε ένα γειτονόπουλο και έτρεξε κάτω στις σκάλες.

            Δε χρειαζόταν να μας το πει – το πολύφωτο κουνιόταν ακόμα μετά από το πρώτο χτύπημα που έγινε κάπου τριάντα χιλιόμετρα πιο μακριά από την πόλη.

            Δεν είχαμε που να πάμε. Βγήκαμε έξω από την πολυκατοικία. Μεταξύ μας λέγαμε τα νέα. Πάνω από τα κεφάλια μας ακουγόταν τα αεροπλάνα.

- Έρχονται και πάλι – είπε κάποιος .

            Κάθε κίνηση και κάθε ψίθυρος είχαν σταματήσει. Άκουγα το χτύπο της καρδιάς μου μέσα στο κεφάλι μου , λες και ένα ρολόι ήταν εκεί μέσα και έκανε «τικ- τικ » ανά δευτερόλεπτο.

            Στα έργα – κινηματογραφικά έργα- όταν περιγράφουν φόβο δείχνουν φωνές. Εδώ δεν υπήρχαν φωνές, δεν υπήρχε κλάμα ούτε δάκρια υπήρχαν. Είχαμε μάθει ότι

« αυτός που υπομένει αυτός και σώζεται» . Τίποτα δεν ήταν στα χέρια μας ούτε καν οι ζωές μας. Η ζωή κρεμόταν από τη σύμπτωση .Η «σύμπτωση» αυτή που κυβερνούσε τη μοίρα μας είχε ένα πρόσωπο που δεν το γνωρίσαμε , είχε ένα ξένο όνομα και ερχόταν από τις χώρες που – για περισσότερους από εμάς – ήταν μόνο μέρη που τα είδαμε στους χάρτες και στις ειδήσεις.

- Πού είναι το Αβιανό; Κάπου στην Ιταλία, ε; Από κει τα στέλνουν, έτσι άκουσα – έλεγε ένας γείτονας σουφρώνοντας τα φρύδια του.

            Τα αστέρια έστελναν το χλομό τους φως κάτω στη Γη. Θα γίνει το μόνο φως που έχουμε, που δεν μπορούσε να μας το πάρει κανείς. Όλα τα άλλα μας είχαν πάρει. Ήμασταν και τυχεροί μόνο που δεν το ξέραμε τότε περιμένοντας την αυγή για εβδομήντα όχτο ολόκληρα μερόνυχτα. 

                  ΣΑΝΙΑ ΒΟΪΝΟΒΙΤΣ    

MOJ PRAH U MEDITERAN BACI

MOJ PRAH U MEDITERAN BACI

MOJ PRAH U MEDITERAN BACI

MOJ PRAH U MEDITERAN BACI

ΕΙΜΑΣΤΕ

                   
                                      ΕΙΜΑΣΤΕ

Είμαστε νεκροί και γυμνοί
και το μόνο που καλύπτει
τη γύμνια μας 
είναι το ύφασμα του Χρόνου
το πουκάμισο του Παρελθόντος
Είμαστε απόγονοι
των ξεχασμένων
και υπάρχουμε μόνο στις αναμνήσεις
Είμαστε στο τέλος
ενός κόσμου
που δεν ανασαίνει πια
με τις ανάσες μα
ούτε βηματίζει πια
με τα δικά μας τα βήματα
Είμαστε σκιές 
που δεν έχουν σώματα πια
που δεν έχουν ονόματα πια
Είμαστε νεκροί και γυμνοί
Εμείς που κάποτε
ζούσαμε στα λόγια 
μιας γλώσσας που ήταν ζωντανή 
Εμείς που κάποτε
ζούσαμε παντού
που ήρθαμε από μακριά
να αφήσουμε τα ίχνη 
και τώρα 
από εμάς δεν έμεινε 
τίποτα πια

Σάνια Βόινοβιτς 

9/2012

JA SAM KAO MOST

                    JA SAM KAO STARI MOST

Ja sam kao stari most - još uvek povezujem dve obale, ono pre i ono buduće,ali 
vreme je načelo moju konstrukciju svojim nevidljivim i teškim koracima, pa se sada
i sama pitam hoću li preći preko,ili ću se pod težinom onoga što želim  raspasti.


Sanja Vojnović 4.septembar 2012.

ja sam kao stari most.s.v.'12.

                           

                

ČOVEK JE NESNOSNO BIĆE

                                   ČOVEK JE NESNOSNO BIĆE

       Prvo je nesnosan sam sebi.Stalno mu nešto smeta.Znam to po sebi.Uvek me nešto
''bocka'' ispod kože,pogotovo oko gležnjeva.Onda je tu i sindrom ''okovratnika'',zateže me 
neželjena stvarnost.
      Čovek je često biće kome treba dobar šamar.I to opet znam kroz sopstveno iskustvo.Šamar je terapeutsko sredstvo.Prvo me naljuti,onda me razgali jednom jasnom mišlju koja mi se uvek u tim situacijama dovuče odnekud iz najmračnijih daljina moje svesti : ''Ja sam nesnosno biće,nesnosno biće rođeno kao žena,a još uvek mi ništa ne mogu.Još uvek mogu da na sve to odmahnem,da im svima namignem i nastavim da teram svoje.''

Sanja Vojnović 3.avgusta 2012.

''ПРОТЕРИВАЊЕ'' - глава прва, (одломак) '' Једна бакалница препуна сећања'', А. Андонијади- Цацари/превод Сања Војновић

 Дан: недеља 22.август.

Једанаест сати.Ноћ.

Година: 1922...

-Чича Саво, је ли Павле ту?

-Само што је отишао на спавање да се одмори, па ће доћи , господине команданте.

-Чича Саво, молим те, трчи да га пробудиш , аако га не видим, реци му да пође низ улицу и да обавести свет да дође код вас у  кафану, овде близу станице.

  Отац долази, буди ме и преноси ми наређење команданта страже. Наређење се извршава. Свет се буди и брзо окупља код нас у кафани што се налази на путу ка станици.

   Ионако су већ сви знали о чему се ради...Сви су очекали да ће нешто ''пући''.

   Командант страже издаје мени и још петорици  наређење да дођемо до станице и дочекамо воз који је стизао бесно звиждећи... Воз,рече нам, који долази из Демисија пун је жене и деце којима је потребна помоћ.

   За мање од секунде од издавања наредбе, у станицу  стиже воз препун очајног света.

-Павле, Павле, ја сам Андро, трчи, дођи брзо овамо...

-Андро, ти си? Шта нам се то спрема? Шта ти треба?

- Павле, молим те, учини ми услгу. Узми ово мртво дете и сахрани га, грех је да остане не покопано и да га пси поједу.

   Истог трена ставља ми на руке једно мртво дете... Гледа ме мој пријатељ Михалис и прилази ми и помаже да сахранимо несрећног дечака...

   У међувремену сцена око воза је трагична.Урлици,гласови,плач, деца која траже мајке и мајке које траже своју децу.Сви они имају нешто зајдничко....вапај. 

   Сви плачу и вичу на исти начин...

''Мајко Божја,мајко Божја, бежите хришћани...Смирна гори, гори Смирна, кољу нас..кољу..''.

   Паника се преноси свуда и трагична слика се шири по читавом Вајдирију.

  Наставља се пружање помоћи свим протераним.Воз одлази,стиже следећи спреман да прими народ Вајдирија.

   Моји пријатељи и ја помажемо људима да се укрцају на воз.Свако од нас има само оно што је понео на себи - одећу. Нико није стигао да спасе, или да барем понесе нешто од своје имовине. А они који су спели да понесу нешто на путу због узнемирености, то и бацају.

   Михалис који се већ попео на воз добацује ми један крај своје мараме као да жели да ми скрене пажњу на нешто...

   Међутим, само што сам му се приближио,његове чврсте мишице ме грабе и не схватајући како налазим се на возу који креће. Изгледа је схватио како нисам имао намеру да напустим беспомоћне ризикујући тако и сопствени живот.. .

   У селу су остали многи.

   Једни јер нису успели да се укрцају,други јер су били стари, али и патритизан и сећања везивали су их за то место спречавајући их да оду...

   Сви они,осим неких који су успели да се спасу и касније нам исприповедају све ово, пали су као жртве менилосрдних и радујућих крвљу Турака...

АНА АНДОНИЈАДИ- ЦАЦАРИ '' ЈЕДНА БАКАЛНИЦА ПРЕПУНА СЕЋАЊА'', издање СМИРЊОТАКИС 2011.

превод: САЊА ВОЈНОВИЋ 2012.

  ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1-ο '' Ο ΔΙΩΓΜΟΣ''

   Ημέρα, Κυριακή 22 Αυγούστου

   Ώρα , 11 το βράδυ.

   Χρονιά,1922...

 - Μπάρμπα Σάββα, ο Παύλος είναι αυτού;

- Τώρα μόλις πήγε να κοιμηθεί λίγο, να ξεκουραστεί και θα΄ρθει κ. Φρούραρχε...

- Μπάρμπα Σάββα σε παρακαλώ να τρέξεις να τον ξυπνήσεις και αν εγώ δεν τον δω , πες του να βγει στους δρόμους και να ειδοποιήσει τον κόσμο όλο να ΄ρθει στο καφενείο σας, εδώ κοντά στο Σταθμό.

   Ο πατέρας μου έρχεται και με ξυπνά και μου μεταβιβάζει την εντολή του Φρούραρχου. Η εντολή εκτελείται. Ο κόσμος ξυπνά και μαζεύεται γρήγορα στο καφενείο μας που βρισκόταν στο δρόμο για το Σταθμό...

   Άλλωστε, όλοι ήξεραν ότι κάτι πρόκειται να γίνει... Όλοι κάτι περίμεναν να ξεσπάσει...

   Ο Φρούραρχος δίνει την εντολή σε μένα και σε πέντε ακόμη να πάμε στο Σταθμό και να προϋπαντήσουμε το τρένο που ερχόταν, σφυρίζοντας δαιμονισμένα... Το τρένο- μας είπε- που έρχεται από το Ντεμίσι είναι γεμάτο γυναικόπαιδα που έχουν ανάγκη από βοήθεια...

   Στο κλάσμα δευτερολέπτων από την εντολή, το τρένο φτάνει γεμάτο απελπισμένο κόσμο.

- Παύλο, Παύλο, εγώ είμαι η Ανδρώ, τρέχα, έλα γρήγορα εδώ...

-Ανδρώ, εσύ είσαι;Τι έμελλε να πάθουμε; Τι θέλεις;

- Παύλο, σε παρακαλώ, κάνε μου μια χάρη. Πάρε αυτό το πεθαμένο παιδί και θαφτό, είναι αμαρτία να μείνει έτσι άθαφτο και να το φάνε τα σκυλιά.

   Την ίδια στιγμή ακουμπά στα χέρια μου ένα νεκρό παιδί...Ο φίλος μου ο Μιχάλης , που με βλέπει, έρχεται και με βοηθά να θάψουμε το άτυχο αγόρι...

   Στο μεταξύ η σκηνή γύρω από το τρένο είναι τραγική...

   Ουρλιαχτά, φωνές, κλάματα ,παιδιά που ζητούν την μάνα τους και μάνες τα παιδιά τους...Όλοι όμως έχουν κάτι κοινό...Μια κραυγή

   Όλοι κλαίνε και φωνάζουν το ίδιο...

''Παναγιά μου, Παναγιά μου, τρέχτε χριστιανοί.. Η Σμύρνη καίγεται, η Σμύρνη καίγεται, μας σφάζουνε,μας σφάζουνεεε...''.

ΑΝΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ - ΤΣΑΤΣΑΡΗ  εκδόσεις ΣΜΥΡΝΙΩΤΑΚΗ 2011.

μετάφραση: ΣΑΝΙΑ ΒΟΪΝΟΒΙΤΣ 2012

L

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ - Γκόρντανα Ραούσκη, μετάφραση- Σάνια Βόινοβιτς

                        
                                              ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
  

Ναι, νομίζω ότι η Γη είναι
Γαλάζια
Επειδή από την γενναία απόσταση
το γαλάζιο ξεπερνάει τη λάσπη
Και πιστεύω βαθιά
στον Bosh
Γιατί στην πείνα του μυαλού
και της καρδιάς του ηδονισμού
σερβίρει τη θρησκεία 
για απόλαυση

Από την άλλη πλευρά με την καρδιά μου
τον κόσμο ακουμπώ
Ιριδίζοντας το συναίσθημα
του ματιού για τη σπίθα
του μυαλού για τη φωτιά

Συγχώρα, Θεέ μου
αλλά εσύ ποιον προσεύχεσαι;
Θεέ, συγχώρα με
αλλά εσένα παίρνω ως παράδειγμα 

Γκόρντανα Ραούσκι ( ''Η πτήση στη φωλιά'' εκδόσεις B.K.C. 2012.)

μετάφραση: Σάνια Βόινοβιτς 2012.

ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ - ΕΜΕΙΣ - ΓΚΟΡΝΤΑΝΑ ΡΑΟΥΣΚΙ μετάφραση: ΣΑΝΙΑ ΒΟΪΝΟΒΙΤΣ

      ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ - ΕΜΕΙΣ

  Ήσουν για μένα εδώ

στο εδώ ήμουν για σένα

Είσαι εγώ

Πώς μου είμαι

Γίνε μου είμαστε

Για να μου σε έχω

Για να σου με έχεις

Έλα στο μάτι

Από το πλάι

Ή πηγαίνοντας προς τα πίσω

Γιατί και το όπισθεν

Είναι κίνηση

προς επιθυμιτό μέρος

Έλα δω

Εδώ είμαι

Στρίψε πίσω από την αμφιβολία

Και θα πέσεις καταπάνω μου εσύ

Μέσα σε σένα μου

Εμείς

 Γκόρντανα Ραούσκι ( '' Η πτήση στη φωλία'' , εκδόσεις B.Κ.C.  έτος 2012.)

 μετάφραση : Σάνια Βόινοβιτς 2012.

''KNOW- HOW'' - Γκόρντανα Ραούσκι ,μεταφρασμένο στα ελληνικά-μετάφραση Σάνια Βόινοβιτς

                               KNOW - HOW

 Αγορά από την πολυθρόνα!

Κάτι το καινούριο που θα σας κάνει να πέσετε από τα σύννεφα στον καναπέ!

Στις προσφορές μας είναι τα ποιήματα 

που μπορείτε να υπογράψετε σαν να΄ναι δικά σας!

Θέλετε ένα ρομαντικό ποίημα που θα ραγίσει την καρδιά 

του αγαπημένου σας προσώπου;

Ένα ποίημα για την πρόταση γάμου,

για τις ερωτικές θύελλες στην καρδιά, για το πάθος ή το χωρισμό;

Μπορείτε να το έχετε αμέσως για 499 δρχ μόνο!

Εάν επιθυμείτε μια ολόκληρη συλλογή για δύο άτομα,

τότε η τιμή - ανά ποιήματος- είναι απίστευτη μόνο 199

δραχμές!

Και δεν τελειώσαμε εδώ!

Θέλετε ένα πατριωτικό ποίημα για να ξεχωρίσετε με αυτό

στην Τοπική Οργάνωση του αγαπημένου σας κόμματος;

Πηγαίνετε σε γάμο, γενέθλια, γιορτή γυναίκας, να αποχαιρετίσετε 

κάποιον που πάει στρατό ή πάει στον τάφο;

Αρκεί να πάρετε το νούμερο που δείχνουμε

στην οθόνη σας και ομάδα ποιητών μας θα γράψει ένα κατάλληλο ποίημα,

μόνο και αποκλειστικά για σας!

Ένα τέτοιο ειδικό θέμα επιβαρύνει το κόστος του ποιήματός σας για 99 δρχ!

Και δε σταματάμε εδώ!Με κάθε ποίημα παίρνετε δωρεάν μια στροφή ποιήματος

με λουλουδένιο ή κάποιο άλλο οικολογικό μοτίβο

από την ποικιλία των προϊόντων μας:

φεγγαρόφωτο,δύση Ήλιου, ομίχλη, άνεμος, πλημμύρα, σεισμός ,θάλασσα με ή χωρίς πλοίο,

ακτή ποταμού ή αγρόκτημα στα χαράματα.

Και δεν τελειώνουμε ακόμα!

Δωρεάν παίρνετε και μια ομάδα θαυμαστών

στον πιο κοσμαγάπητο κοινωνικό δίκτυο του κόσμου - στο facebook

( όμως δεν εγγυόμαστε για αυτούς γιατί είναι εθελοντές)

Αλλά, εάν παραγγείλετε αμέσως, παίρνετε και μια συλλογή με διηγήματα

στα οποία ελεύθερα μπορείτε να αλλάζετε τίτλους, ονόματα προσώπων

και τέλος. Γιατί να  μην προσαρμόσετε τις ιστορίες στα δικά σας τα μέτρα;

Γιατί  να χάνετε το χρόνο σας σκεπτόμενοι τις περίπλοκες υποθέσεις ή 

συνδυάζοντας τυχαία τις προτάσεις που τις βρήκατε στο Διαδίκτυο;

Το σύντομο εγχειρίδιο για φτιάξιμο  των ιστοριών παίρνετε εντελώς δωρεάν!

Περιμένετε έχει και άλλο!

Εάν μας καλέσετε σε μισή ώρα,

θα σας στείλουμε - σε ειδική τιμή- 

μία περούκα, ένα γένι, ένα μούσι

για να δουλέψετε αμέσως πάνω στην ποιητική σας εμφάνιση,

ενώ για τις κυρίες έχουμε μια φανταστική ποικιλία των γυαλιών

που θα δώσει σε αυτές την  εμφάνιση του διαβασμένου ατόμου.

Να γίνεστε όλοι σας ποιητές σήμερα

Τηλεφωνήστε αμέσως!

ΓΚΟΡΝΤΑΝΑ ΡΑΟΥΣΚΙ

 ( από την ποιητική συλλογή '' Η πτήση στη φωλιά'')

μετάφραση στα ελληνικά: ΣΑΝΙΑ ΒΟΪΝΟΒΙΤΣ

DVE SMRTI I JEDAN ŽIVOT

    Nisam se uvek slagala baš najbolje sa njima, ali ja sam svoga oca kći, kao što sam svoje mati kći.

Između njihove dve smrti  je život koji je nastavio da traje. Ponešto se od njih u tom životu prepoznaje, to je ono što su ostavili za sobom.  Ostavili su mi krv u venama.

    Ostavili su osobine uobličene u navike da kolaju zajedno sa krvnim zrncima i da se ispoljavaju ponekad sasvim neočekivano.Kada pijem rakiju ja sam svoga oca kći i kada pomislim '' sad ćeš ti videti šta će ti biti'' i kada kažem '' uzmi''. 

    Kada se udubim u knjigu kakvog ruskog pisca,kada prećutim, kada se sećam pričao o seljačkoj buni i Gubecu,kada još jednom kažem ''uzmi''onda sam svoje mati kći . 

    Kada u meni zaori topot konja i čuje se zvuk prolivanja vina iz kupice, onda to oni nevidljivi se javljaju.I kada mi se sviđa oružje i kada mrzim na gospodu, opet to oni lutaju kroz moje vene. I kada se posvađam ''na krv i nož'' i kada para u zajam dam, pa mi ih ne vrate- to je opet njihov zov, a moja odluka da ih sledim. 

    Nisu ostavili plač. Bili su rođeni i živeli u ono vreme kada je plač bio proteran iz života ljudi strahotama gorim od umiranja. Što se njih ticalo plač je ''izmotancija onih koji ne znaju šta će sa sobom''. ''Evo ti batina da imaš za šta plakati'', tako bi oni rekli.

      Sada su ispod dve ploče,a nad njima jedan spomenik. Sve što ih je razdvajalo izbrisano je, sve što ih je spajalo ostalo je zapisano u mojoj krvi, u krvi nas ostalih za njima.

Sanja Vojnović           1.septembar 2012.