ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΟΥ ΖΩΗ Δ'

            Η ομάδα μας ήταν γνωστή ως « ομάδα των τρελών και καταδικασμένων».

Δουλέψαμε έξω όταν έβρεχε , σπρώχναμε το τρακτέρ όταν το χιόνι ήταν πάνω από τα γόνατά μας. Φορτώναμε  τις νταλίκες . Κουβαλάγαμε όλη την ημέρα  σάκους με πατάτες. Μετέφερα τριάντα κιλά στον ώμο μου ενώ είχα 45 κιλά. Κανένας  δε μας εκτιμούσε εκτός από τους λαθρεμπόρους που κέρδιζαν το χρόνο λόγω της ταχύτητάς  μας με την οποία φορτώναμε τα φορτηγά τους.

            Για να μας δείξουν πως μπορούν να μας κάνουν ό,τι  θέλουν μας ανάγκαζαν

να σκάβουμε με φτυάρια  τα σάπια φρούτα που είχαν ανακατευτεί με τα σκατά.

-Άιντε , σκάψτε, πιο βαθιά! Ψάξε με τα χέρια σου, δε θα πάθεις τίποτα..!- φώναζε η προϊστάμενη τρώγοντας τα σπόρια. – Να τελείωνες σχολείο για να μη γινόσουν εργάτρια – έλεγε εάν κάποια από τις γυναίκες τολμούσε να της πει κάτι.

            Η μόνη που μπορούσε να την «κανονίσει »ήταν η γιαγιά Πέκε. Ήταν ήδη πενήντα χρονών και όλη της τη ζωή δούλευε για μεροκάματο.

- Εσύ, προϊσταμένη , ξέρεις γιατί είσαι έτσι, ε;

- Γιατί, Πέκε;

- Γιατί δεν έχεις άνδρα. Άκου που σου λέει η γιαγιά….

            Η δουλειά σταμάτησε αμέσως και άρχισε το γέλιο.

     Το γέλιο που κάναμε πλήγωσε την προϊσταμένη, αλλά δεν είπε τίποτα.

- Γυναίκες, πάω στα γραφεία και εσείς όταν τελειώσετε από δω πηγαίνετε στην αποθήκη…

- Καλά της είπες της βρόμας, Πέκε!

-Μα, δεν μπορεί κανείς να τα βάλει με τη γιαγιά Πέκε, βρε γυναίκες, γιατί η γιαγιά έχει δει πολλά! Τώρα θα μας αφήσει ήσυχες.

            Ποτέ ξανά δε μας έβαλε να φτυαρίσουμε τα σάπια και τα σκατά.

Ακόμα και « τρελοί και καταδικασμένοι» έχουν ψυχή που κάποιες στιγμές νιώθει ότι έχει χορτάσει τις προσβολές .

ΣΑΝΙΑ ΒΟΪΝΟΒΙΤΣ 2012.