ΓΙΑΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; ZASTO SE KRIJE COVEK?

ΓΙΑΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
ZASTO SE KRIJE COVEK?

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. SRCE EVROPE.

SRCE EVROPE
Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ROPSTVO .Η ΣΚΛΑΒΙΑ.

Η ΣΚΛΑΒΙΑ - η μοίρα του μηδέν

Δεν χρειάζεται να μας σκοτώνουν,ούτε να μας σημαδέψουν με κάποιο από τα όπλα τους.

Είναι οπλισμένοι με το χρήμα.

Έχουν τράπεζες.

Εμείς παίζουμε το ρόλο του λογαριασμού που σύντομα θα ακυρωθεί.

Είμαστε αυτά τα μηδενικά πίσω από κάτι άλλα νούμερα που οι μαθηματικοί 

αναγνωρίζουν ως φυσικούς αριθμούς.

Που και που μας αφήνουν να νομίζουμε ότι ξεφύγαμε από τη μοίρα που μας

προσδιόρισαν κάνοντας υποσχέσεις σχετικά με το Παράδεισο που μας περιμένει αν

ακολουθήσουμε τις οδηγίες τους.

Όταν μας χτυπάνε το κάνουν με την αγάπη.

Όταν μας βάζουν τις αλυσίδες το κάνουν για το καλό μας.

Γιατί θέλουν να μας μάθουν την πειθαρχεία.

Γιατί ένα μηδενικό πρέπει να ξέρει τη θέση του στην γενική κατάταξη των πραγμάτων.

Το μηδέν ακολουθεί.Ακολουθεί σιωπηλά.

  

Και αν τολμήσει κανείς να αρνηθεί την αγάπη τους,την γενναιοδωρία τους,

τότε θα εφαρμοστεί ο Νόμος.Ο Νόμος είναι πάντα με το  μέρος τους.

Τότε θα χρησιμοποιήσουν και τα όπλα.Νόμιμα.

Ανυπότακτους  λογαριασμούς  ακυρώνουν  με τη σφαίρα.Για παράδειγμα.

Σαν μήνυμα προς όλα τα μηδενικά που σκέφτονται να προχωρήσουν προς τη θέση του

πρώτου αριθμού. 

Πού χάθηκε το πρόσωπο του Ανθρώπου;Χάθηκε μέσα στο μηδέν ή ακόμα κράτησε τα χαρακτηριστικά  του; 

Όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη βλέπω ένα άτομο,ή ένα αριθμό;

Για να μη με στρογγυλοποιήσουν λες και είμαι νούμερο και μετά υποβαθμίσουν για να μου ¨δώσουν την αξία " λες και είμαι νόμισμα προς συναλλαγή ,θα αρχίζω να σκέφτομαι.

Η σκέψη είναι αρχή που στη συνέχεια γίνεται άρνηση.

Ακολουθεί η ελευθερία .Αναπόφευκτα.

ROPSTVO- sudbina nule

Nije potrebno da nas ubijaju,niti da nas nisane svojim oruzjem.

Naoruzani su novcem.

Imaju banke.

Mi igramo ulogu racuna koji se uskoro biti ponisten.

Mi smo one nule iza nekih drugih brojeva koje matematicari prepoznaju kao prirodne brojeve.

Tu i tamo nam dopuste da pomislimo kako smo pobegli od sudbine koju nam odredili obecavajuci

nam Raj koji nas ceka ako sledimo njihova uputstva.

Kada nas tuku to cine s ljubavlju.

Kada nam stavljaju lance to je za nase dobro.

Jer,zele da nas nauce disciplini.

Jer,jedna nula mora da zna svoje mesto u opstem poredku stvari.

Nula sledi.Sledi cuteci.

A ako se neko usudi da odbije njihovu ljubav i njihovu velikodusnost,

tada ce biti primenjen Zakon.Zakon je uvek na njihovoj strani.

I tada ce upotrebiti i oruzje.Zakonski.

Neposlusne racune ponistavaju metkom.Za primer.

To je poruka drugim nulama koje razmisljaju da se probiju prema mestu prvog broja.

Gde se izgubilo lice coveka?Pretopio se u nulu,ili je zadrzao svoje crte?

Kada se pogledam u ogledalu,vidim li osobu,ili jedan broj?

Da me ne bi zaokruzili kao da sam broj,a potom i potcenili kako bi mi "dali vrednost" kao da

sam novcanica namenjena razmeni,pocecu da mislim.

Misao je pocetak koji u nastavku postaje neprihvatanje.

Zatim neizbezno dolazi sloboda.

ΤΟ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ - ΤΣΑΤΣΑΡΗ

    Ο άνθρωπος δε χρειάζεται να είναι Φιόντορ Μιχάιλοβιτς για να γράψει ένα βιβλίο καλά - αρκεί να είναι ειλικρινής. Δε χρειάζεται ούτε να αποκαλύψει ''μεγάλες αλήθειες'' γράφοντας - φτάνει να δείξει τον αληθινό του ενδιαφέρον για τη ζωή των άλλων.
   Στο "μπακάλικο" της Άννας κάθονται οι πρωταγωνιστές μιας ιστορίας που ξετυλίγεται διαδοχικά με της αναμνήσεις καθενός απ΄αυτούς με το ρυθμό της οδού Κυδωνιών. Σε  μικρή σκηνή του μπακάλικου εμφανίζονται πρόσωπα που μας με κάθε τους λέξη - απλή και θερμή- φέρνουν κοντά αυτά που ζήσανε,αυτά που είδανε,αυτά που δοκίμασαν και αυτά από τα οποία έχουν δοκιμαστεί σκληρά..
   Με απλότητα,λοιπόν,και ειλικρίνεια οι "κάτοικοι" του μπακάλικου - που ταυτόχρονα αποτελούν τον " κορμό" των αναμνήσεων της Άννας Αντωνιάδη- Τσάτσαρη - μας εξιστορούν  τα δικά τους βιώματα, τις δικές τους εμπειρίες από τα χρόνια του διωγμού μέχρι τη σημερινή εποχή περιγράφοντας τη ζωή τους που ξεκίνησε στη Μικρά Ασία και βρήκε τη συνέχειά του στην Ελευσίνα,στις γειτονιές της σημερινής Ελλάδας.
    
    Διαβάζοντας το " Ένα μπακάλικο γεμάτο αναμνήσεις" αναγνώστης έχει την εντύπωση ότι βλέπει ένα οικογενειακό άλμπουμ με φωτογραφίες - το βιβλίο περιέχει ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό που μας ταξιδεύει στη  Σμύρνη πρι το 1922 και μας  ξεναγεί στις προσωπικές στιγμές της ίδιας συγγραφέα.Βλέπουμε το μπακάλικο και τα ράφια του,βλέπουμε τον παππού της Άννας που μας κοιτάζει κατάματα κάτω από ένα δέντρο που φύτρωσε όπως και αυτός εκεί κάπου στην "Πατρίδα"...πριν το πάρει ο άνεμος του διωγμού και τον φέρει στην  Ελλάδα μαζί με τις αναμνήσεις του ως μοναδικές αποσκευές που θα πάρει μαζί του.


Σάνια Βόινοβιτς 21/01/2012.

ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Κ.ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ- ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΙΜΑ!!

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΠΙΓΟΝΤΟΣ ΑΙΜΑ!!
ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΕ ΟΠΟΙΔΗΠΟΤΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΣΑΣ!
ΤΟΝΙΣΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ ΤΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΡΙΑΣΙΟ!!
ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ,ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ - ΤΣΑΤΣΑΡΗ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ 694 44 45 658

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΠΙΑ/ NE RAZUMEM VISE POEZIJU

Δεν καταλαβαίνω την ποίηση πια.Οι πύλες της για μένα είναι κλειστές.Χτυπάω,αλλά δεν ανοίγουν.
Προσπαθώ να ακούσω κάτι βάζοντας το αφτί μου πάνω στην επιφάνεια των γραμμάτων, αλλά
πάλι δεν ακούω πολλά.Το μόνο που μπορώ να αναγνωρίζω σαν ήχος είναι μία σύντομη και
παράξενη μελωδία που ψιθυρίζει κάτι που ξέρω εδώ και καιρό - ο,τι οι μέρες μου αρχίζουν
να τελειώνουν με την ίδια σκέψη,με τη σκέψη πως τώρα πια δεν υπάρχει γυρισμός στα εκείνα τα
χρόνια που πίστευα ο,τι είμαι αθάνατη,με τη σκέψη πως ποτέ ξανά δε θα είμαι νέα.
Δεν καταλαβαίνω την ποίηση πια.Η ποίηση χάθηκε μαζί με το μέλλον που δεν ήρθε ποτέ για να πάρει  τη θέση του. Αντί το μέλλον, ήρθε το αιώνιο παρόν.

Το παρόν δεν αναγνωρίζει την ποίηση.
Σάνια Βόινοβιτς 2012.

Ne razumem vise poeziju.Njene kapije za mene su zatvorene.Kucam,ali one se ne otvaraju.
Pokusavam da cujem nesto stavljajuci uvo na povrsinu slova,ali opet ne cujem nista.Jedino sto mogu da
prepoznam kao zvuk jeste jedna kratka i cudna melodija koja sapuce nesto sto vec odavno znam - da mi svi
dani pocinju da se zavrsavaju sa jednom istom mislju, sa mislju kako nikada vise necu biti mlada.
Ne razumem vise poeziju.Poezija se izgubila zajedno sa buducnoscu koja nikada nije dosla da zauzme svoje
mesto. Umesto buducnosti, dosla je vecita sadasnjost.

Sadasnjost ne prepoznaje poeziju.
Sanja Vojnovic 2012.
     

ΠΟΝΑΝΕ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ

'ΕΝΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ ΓΕΜΑΤΟ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ'

"ΕΝΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ ΓΕΜΑΤΟ ΑΝΜΝΗΣΕΙΣ"- ΑΝΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ - ΤΣΑΤΣΑΡΗ

"Bakalnica puna secanja" - Ana Andonijadi - Cacari (Elefsina,Grcka).
 izdavacka kuca - "Smirnjotaki".

Nadamo se da cemo uskoro citati Anine uspomene iz bakalnice i na srpskom jeziku.

ATINA - ULICA I MISAO

ATINA,grad koji se nece predati nadolazecem besmislu.
Prolaziti njime je izuzetna sreca,jer prolaziti atinskim ulicama znaci uciti.
Ucenje je zivot.
Atina je zivot.
Sanja Vojnovic

ATINA-grad u kojem zivi misao.

Ovo je jedan grad u kome se uvek mogu dogoditi cuda.Mnoga su se u njemu
zametnula da bi se ostvarila danas.Vremena nisu pregazila ovaj grad cijim venama
kola filozofija,misao i pobuna.Naravno,rec je o Atini majci svih vremena.
U ovom vremenu resenom da unisti sva ostala vremena,pa cak i ona glagolska osim aorista
jer je zaduzen za "trenutno",za ono sto narednog trena nestane,Atina je ziva.
Ovo vreme ce Atina preziveti.
Prezivece jer u njoj jos uvek zivi misao.

U Atini se misao ne krije!

Atina je zivela i zivece.

Anatomija/Antiliričnost

Anatomija


Da li vi znate šta ja danas sečem
režem
komadam
rasparčavam
nudim na delove?

Da li znate šta je to na čemu
se učim anatomiji
koji je to deo
onoga što nestaje u talasima
u svetlosti svetionika
na obalama
na pesku?

Da li znate da je živo
da se kreće
da nosi u sebi
i da ga nosim
da se zamara
i da me zamara?


Rasecam ga ovog trena
na njegova 4 glavna dela
na 4 sobe bez stanara
i pomno posmatram 
te nenaseljene predele
taj krajolik koji ne podseća ni na šta 
viđeno
čuto.


Da li znate da je deo koji sam
izabrala za proučavanje anatomije
koji dobrovoljno učestvuje u vivi sekciji
moje
jedino
srce?




srce kroz antiliričnost
i
antiliričnost pravo kroz srce.

Još jedna ne-pesma/Antiličnost

Još jedna ne-pesma


Potpuno van svih tokova
dežurne
poezije
vuče svoje stihove ova ne-pesma
bez majke i oca
bez narodnosti
bez doma i pripadnosti

Juče sam je primetila
u izlogu jedne prodavnice
na uglu Periklisove avenije i avenije Sredozemlja
imala je jedno od onih lica
kakvo ne pripada spomenicima
imala je lik ne-pesme
bez žurbe
bez pravog razloga postojanja

Preko njenog lica
prešli su
svojim odsjajem
svojim ne-tonskim
ne-zvučnim odjekom
lica Jamajkanaca
lica Brazilaca
i onog Kubanca koji je juče prodavao ribu
Svi su se uselili u njen lik na izlogu
na tom uglu Periklisove i Sredozemne


Juče sam je srela
tu ne-pesmu
za ne-dane
za ne-vreme
za sve ostale ''ne''
za sve antiliričnosti
jednog života
koji uporno hoda
a ne zna ni kuda
ni čemu
Odmah smo se prepoznale
konturama njenog lica
savršeno su pristajale moje crte

I tako
ona i ja smo zajedno
oduvek
ali tek juče
eto tek juče smo se konačno srele
ona ne-pesma
i ja ne-pesnik

OVO NIJE PESMA/Antilicnost

Ovo nije pesma

ovo je knjiga o džungli

jedan stalni lov

potraga za smislom

između granja iluzija

između svih onih obmana

kojima je zaista mesto u džungli

Ovo nije pesma

ovo je knjiga o anti-liričnosti

ovo je jedan krik

pred preteranom urednošću

pred pokoravanjem

sveznajućoj tuposti

kojom se prikriva slabost

i zatire um čoveka

Ovo nije pesma

ovo je knjiga bez mesečevih mena

bez plača mlade devojke

i bez susreta kraj jezera prozirne vode

Ovo nije pesma

ovo su tek reči

jedan niz misli

nabacanih na jedan zamišljeni prostor

Ovo nije nikakva pesma

i ne treba da bude

jer bila bi lažna

bila bi kao one bezvredne niti

poetičnih smisla radi izraza

i radi utiska

Ovo nije pesma

i baš mi je drago zbog toga

u suprotnom bih sebe nazvala pesnikom

a to baš i ne bi bila dobra ideja

sanja-kohili: "Mango i avokado", Sanja Vojnovic

sanja-kohili: "Mango i avokado", Sanja Vojnovic

Vreme i vremena

   Vreme se ne menja.Menjaju se vremena,a ono sto nazivamo vremenom tice se

prelaska jednog dana u drugi,trosenjenja nasih tela u tom procesu smenjivanja

dana u nedelji,meseca i godina.

    Vreme ostaje isto,a vremena jedu ljudske zivote stapajuci postojanja svih ljudi 

nistavilom smrti koje istovremeno i obezvredjuje svaki pokusaj da se umakne tom

neumitnom propadanju ,ali i  daje vrednost svakom prozivljenom trenutku upravo zato sto 

se nece vise ponovi,upravo zbog toga sto ce neumitno otici u nepovrat opominjuci nas

svojim buducim nestankom da ne tracimo uzalud vreme u vremenima u kojima zivimo.

"Mango i avokado", Sanja Vojnovic

Smrt se ne leci..

Kada umire čovek? Πότε πεθαίνει ο άνθρωπος;

Kada umire čovek?

Kada postane preumoran za ovaj svet.

Kada se umori od ljudi.

Kada njegovo telo nema više snage.

Kada ne može da govori.

Kada ne može da jede.

Inače,sve razume.

Razume svoj bol.

Razume svoju patnju.

Razume da će umreti.

I zna da ne može pobediti smrt.

Tada,eto tada umire čovek.

Sanja Vojnović

Πότε πεθαίνει  ο άνθρωπος;

Όταν γίνει πολύ κουρασμένος για αυτό τον κόσμο.

Όταν τον έχουν κουράσει οι άνθρωποι.

Όταν το σώμα του δεν έχει άλλη δύναμη.

Όταν δεν μπορεί να μιλήσει.

Όταν δεν μπορεί να φάει.

Όμως,καταλαβαίνει τα πάντα.

Καταλαβαίνει τον πόνο του.

Καταλαβαίνει τα βάσανά του.

Καταλαβαίνει ότι θα πεθάνει.

Και ξέρει ότι δεν μπορεί να νικήσει το θάνατο.

Τότε,τότε είναι που πεθαίνει ο άνθρωπος.

Σάνια Βόινοβιτς

Kada umire čovek?

Kada postane preumoran za ovaj svet.

Kada se umori od ljudi.

Kada njegovo telo nema više snage.

Kada ne može da govori.

Kada ne može da jede.

Inače,sve razume.

Razume svoj bol.

Razume svoju patnju.

Razume da će umreti.

I zna da ne može pobediti smrt.

Tada,eto tada umire čovek.

Sanja Vojnović

Πότε πεθαίνει  ο άνθρωπος;

Όταν γίνει πολύ κουρασμένος για αυτό τον κόσμο.

Όταν τον έχουν κουράσει οι άνθρωποι.

Όταν το σώμα του δεν έχει άλλη δύναμη.

Όταν δεν μπορεί να μιλήσει.

Όταν δεν μπορεί να φάει.

Όμως,καταλαβαίνει τα πάντα.

Καταλαβαίνει τον πόνο του.

Καταλαβαίνει τα βάσανά του.

Καταλαβαίνει ότι θα πεθάνει.

Και ξέρει ότι δεν μπορεί να νικήσει το θάνατο.

Τότε,τότε είναι που πεθαίνει ο άνθρωπος.

Σάνια Βόιν

• 
  

  
  

Zašto se ničega ne sećam? Γιατί δε θυμάμαι τίποτα;

Zašto se ničega ne sećam? Γιατί δε θυμάμαι τίποτα;

 Среда, новембар 9, 2011

Jer želim da zaboravim sve.
Sve što se dogodilo pre 2074.
a sada je tek 2011.


Sanja Vojnović


Γιατί δε θυμάμαι τίποτα;

Γιατί θέλω να τα ξεχάσω όλα.
Όλα όσα έχουν γίνει πριν το 2074.
και τώρα είναι μόλις 2011.


Σάνια Βόινοβιτς

Zašto čovek piše? Γιατί γράφει ο άνθρωπος; ( Σάνια Βόινοβιτς )

Zašto čovek piše? Γιατί γράφει ο άνθρωπος;

Од Sanja Vojnovic · Среда, новембар 9, 2011

Zašto čovek piše?
Jer je sam.
Jer je usamljen.
Jer je sam i usamljen,a živ.
Treba to podneti.
Nije lako živeti sam sa sobom.

Sanja Vojnović

Γιατί γράφει ο άνθρωπος;
Γιατί είναι μόνος.
Γιατί είναι μοναχικός.
Γιατί είναι μόνος και ζεί.
Και πρέπει να το αντέξει.
Δεν είναι εύκολα να ζείς μόνος με τον εαυτό σου.

Σάνια Βόινοβιτς