субота, 13. децембар 2014.

ATEISTA SAM,PA ŠTA?

Naletela sam na redove napisane prošle godine...i danas mi zvuče dovoljno dobro,pa ih  ponovo delim sa ljudima,sa vama- onima koji svraćate na ove neopipljive stranice.
Ateista sam jer osim onog ljudskog nije mi potrebno ništa više,jer mi je upravo to ljudsko i sve što jeste ljudsko blisko.Nisu mi potrebne utehe koje pruza religija,a ni odgovori koje ona nudi.Pod predpostavkom da bog postoji,čak ni tada mi ne bi bio nužan- sve ono što želim pokušavam sama da ostvarim,a ukoliko to nije u mojoj moći, ne mislim da je to zbog (samo)volje nekog od hrišćanstvom,budizmom,islamom itd. ponuđenih bogova. I uopšte, zašto bi moralo postojati ''uzvišeno biće''?Meni je dovoljan Čovek- Čovek koji se kroz moje postojanje pomalja, koga srećem onda kada se prepoznam u drugom čoveku.Kako je došlo do postanka ljudske vsrte- iskreno to me ni najmanje ne zanima. Zanima me Čovek među ljudima, ljudi kroz Čoveka i Čovek kroz drugo ljudsko biće. Razumem ljude koji veruju,ali hrišćanski Raj i život posle smrti mi liče na utočište onih koji se plaše....radije umirem u svom jedinom životu kao čovek pokušavajući da budem slobodna,buneći se protiv onog neljudskog , čuvajuci svoje strasti od uticaja onoga što bi da od mene napravi marionetu koja ''igra'' u ritmu reči koje se pripisuju sinu božjem, njegovim učenicima, a koje osim poučnosti koja se moze ''ugraditi'' u okvire čovečnosti nemaju nikakav drugačiji, uzvišeniji smisao- barem što se mene tiče.

Koračam u ritmu svoje slobode,pobune i strasti- nije mi potreban bog.....(jedan deo mojih razmišljanja na tu temu.Upravo pišsem o ateizmu - tačnije svom ličnom ateizmu,pa iz tih redova prenosim ove koje čitate..).
24.11.2013.
ps.
1.Iz poštovanja prema samoj sebi i ljudskom dostojanstvu kojem je trebalo jako dugo da bude pronađeno i utemeljeno u onome što nazivamo ljudskim karakterom reč ''bog'' pišem malim slovom.
2.Reč ''Raj'' namerno pišem velikim slovom jer su ideju o ovom nestvarnom mestu imali i naši preci, koji je međutim nisu komercijalizovali ni zloupotrebljavali  tretirajući je kao artikal kao što to čine savremeni tumači nekakve ''božje'' istine na čiji ključ samo oni imaju ''ekskluzivno pravo''.
3.Čoveku nije potrebno nikakvo ''uzvišeno biće'' da mu pokaže ''pravi put'' i razliku između dobra i zla...za to je dovoljno ''posedovanje'' karaktera - čitaj poštenja.Sve ostalo su jeftini izgovori...ali,barem budemo pošteni pa to i priznajmo sebi. Zlo,kao i dobro činimo u većini slučajeva svesno.Prilično je bedno očekivati ''nagradu'' za dobro- jer onda se ono čini upravo i samo zbog toga- zbog koristi...Prilično je kukavički očekivati da zlo bude kažnjeno od strane boga- najbolje je kada se ono kazni od strane čoveka.Efektnije je ,zar ne? A naročito je jeftino ''drhtati'' pred budućnosti u kojoj ''nećemo vaskrsnuti'',a istovremeno nastavljati sa zlom,opačinama,bezobrazlucima!O,kako je to jednostavno!Treba raditi na sebi,a ne izgovarati se!
4.Radimo na sebi!Ostavimo se mama jumbi i hokus-pokusa....

Sanja Vojnović 13.11.2014.



субота, 29. новембар 2014.

DAN REPUBLIKE I KRLEŽINI ''DOBROTVORI''

Danas bi se slavilo.Ne znam koliko je savršena ili nesavršena ona ,moja prošla domovina bila,ali barem nisam čitala naslove tipa '' Soraja je glodar'',niti sam bila bombardovana nabotoksiranim razmišljanjima kvazizvezde i kvazi-instant-intelektulake Karleuše...Doduše,bilo je mnogo onih koji su bili povlašćeni,ali bilo je ipak zakona i reda.Mogu danas da prekrajaju istoriju,da slave kralja koji je zbrisao u London odnoseći tone narodnog zlata i iz slobodne zavetrine pretio Titu i komunistima i huškao neuravnotežene nacionaliste da progone sopstveni narod u ime kralja&co.,ali da su gazde itekako dobile ''po tamburi'' -jesu,da je ipak narod imao u svojim rukama svoju sudbinu - jeste.Možda ne uvek onoliko koliko bi trebalo,ali ni izbliza nije bilo ovakvog fizičkog i duhovnog iživljavanja nad običnim ljudima koji nisu stigl,ili mogli  da postanu lekari,inženjeri,intelektualci raznih profila.U Jugi je i čistačica imala vikend,kupovala redovno cipele,išla kod frizera i niko nije radio ''zato da bi radio'' i ''zato što se mora raditi'',već su ljudi radili za stvarnu,opipljivu platu...!!!
Da je ostalo one tvorevine možda danas ne bi bilo potrebe da se raspemo kao što smo se rasuli...
Da je ostalo imalo svesti i klasne rasvešćenosti koju nam je ponudila Jugoslavija,možda bi danas mogli da govorimo o tome kako ćemo svinje poslati tamo gde im je i mesto,ali ovako....

Na današnji dan 29.XI su na oslobođenoj teritoriji osnovali Jugoslaviju,danas na isti taj dan
mi moramo da progutamo sve ono što nije za gutanje i budemo sretni ako se zaposlimo u nekoj prodavnici za 12.000 dinara u kojoj će nam 'bati mater prvo gazda,a onda i mušterije,moramo da budemo sretni ako uopšte jedemo.Ako na hleb još nešto i namažemo -e,onda je bal!Ona tetkica-čistačica iz predhodnog pasusa,da kojim slučaj ''doluta'' u ovaj pasus,na mestu bi umrla.Od infarkta.
U današnje vreme imati za frizera,grejanje i tome slično znači biti privilegovan,znači biti deo one elite koja se iskristalisala posle raspada Jugoslavije i koja neverovatno liči na Krležinu dobrotvorku barunicu Kasteli!

Na današnji dan smo 1943. pokazali srednji prst eliti koja je do tada jela zlatnim kašikama,dok su svi ostali jeli govna -da li je potrebno reći - običnim kašikama zarađujući za ista u šivaonama po podrumima,u fabrikama gde nisu smeli ni na bolovanje,niti su smeli da sanjaju o povišici bedne plate...danas,na isti taj dan,vratili smo se unazad,pre 1943. i moramo biti srećni ako radimo,sitnice kao što su uredna isplata zarađenog,penziono i zdravstveno osiguranje nisu vredne spominjanja..

Danas je 29.XI 2014. ,ali je gore nego one ratne 1943. jer tada su ljudi imali viziju neke bolje sutrašnjice,dok danas imaju viziju rada za 12.000 dinara mesečno,pa dokle u mesecu s tim parama doguraju.Naravno,prva stanica u toj trci za preživljavanje su dobronamerni saveti dobročiniteljke tipa Krležinih Glembaja&barunica&klerofašista koji su se obogatili krađama,prevarama i ubistvima,da bi posle se posle pojavljivali na freskama,po zidovima,a onda,putujući kroz vreme i dogurali do autorskih emisija,pop ikona,dizajnera svemogućih kuraca-palaca '' za na se, u se i pod se''...sledeća stanica je osećaj krivice koje će vam današnji Glembajevi usaditi,jerbo ste nezahvalni ako ne prihvatite pravilo igre i ne upišate se od sreće ako vas zaposli lokalni hohštapler u svom butiku kojem ćete,kad nema posla da se razumemo!!,osim prodaje kineskih kreacija prati automobil,mutiti kolače,dovoditi dete iz škole jer mu je lepša polovina ''strašno umorna'',a na kraju ćete ga i ispušiti,ali dok ne dođete do ''filtera'' čeka vas dug put sagorevanja i paljenja dostojastva,ljudskosti i svega ostalog čega ćete morati da se odreknete za koru hleba..Na kraju te balade,jer o baladi se radi-ljudskoj baladi-ćete stići i pod točkove barunice Kasteli.Tačno na vreme kad ona žuri svojim kočijama,u turističku agenciju da uplati letovanje na nekoj od mediteranskih destinacija.Naravno,na kraju će se barunica izvući jer vi niste bili nikakav radnik,niti uopšte čovek,već parazit i na kraju će vam napakovati i pijanstvo!

Ajde,šta piljite sad u moj članak?! Svi vi,moji nekadašnji zemljaci sa prostora SFRJ,nemojte se zaustavljati,nego trk,pa pravo u onaj goreopisani butik!Mora se raditi!Šta vi mislite!Eno,samohrana majka radi za 12.000 dinara,stanarinu plaća 7.000dinara,struju 2.000,vodu 900dinara,pa radi i ne žali se!!Šta vi tu sebi zamišljate,a?!

A ja odoh da vidim da li su mi legel pare...čekam nekih 35.000dinara.To mi je deo plate,radim u Opštini.Ostatak su dnevnice za učestvovanje po raznoraznim komisijama.Mislite da se meni sviđa ovo što radim?!Ali moram,mora se nešto raditi!!

I kao što je odvjetnik barunice Kasteli primetio: ...'' na kraju krajeva od nečega se mora umrjeti'',ili drugim rečima -daj,odjebite više,dobro vam je i pod kopitama naših skupih,rasnih konja!!!Budite srećni da vam dajemo i tih 12.000dinara,mogli bismo mi vas uopšte i da ne plaćamo,ali dobri smo ljudi!!''

Sanja Vojnović
29.XI 2014.

PS.SREĆAN VAM PRAZNIK I SREĆNO BUĐENJE.VALJDA ĆE VAMA I MENI JEDNOM DOSADITI SAVREMENI GLEMBAJEVI,PA ĆEMO IH ZAJEDNO SA TIM KOČIJAMA,SA CELOM NJIHOVOM SVITOM U NEKU PROVALIJU!!!






петак, 28. новембар 2014.

............τίποτα και τέλος


Περνάει ο χρόνος....χαμένες οι μέρες,χαμένες οι ώρες - όπως πάντα.Δεν έκανα τίποτα και φέτος.Τα δευτερόλεπτα χωρίς κανένα νόημα.Αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που ''κάνουν κάτι''; Ριζωμένη στο τίποτα βρίσκομαι στο πουθενά.Μπροστά μου απέραντο ,αφιλόξενο κενό..

Προσπάθησα να βρω ένα παράθυρο,μία πόρτα,αλλά δεν είναι αυτά για μένα.Έψαξα για καμιά τρύπα,αλλά όλες είναι κατειλημμένες.Μεταναστεύω στα υπόγεια της συνείδησης για να βρω κάτι που μοιάζει με ύπαρξη.

Το τίποτα είναι αυτό που μπορώ να πιάσω,αυτό είναι το μοναδικό που κρατάω στα χέρια μου και στο τέλος το μοναδικό που αληθεύει.

.....τίποτα και τέλος.

Σ.Βόινοβιτς 11/2014.

недеља, 16. март 2014.

ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ ΕΓΩ...

Αυτό που διαβάζετε τώρα είναι μόνο μία σύντομη ιστορία από τη ζωή μου που ποτέ της δεν ήταν   ''πλούσια'' - το μόνο πλούτο που περιέχει είναι η εμπειρίες μου...
Γνώρισα πολλούς ανθρώπους.Περισσότεροι από αυτούς ήταν από την πρώην Σοβιετική Ένωση ,από το ''σαγιούζ'' ( ''σαγιούζ'' = ένωση στα ρώσικα) όπως τους αρέσει να αποκαλούν την χώρα που ίσως επίσημα δεν υπάρχει πια,όπως δεν υπάρχει και η Γιουγκοσλαβία πια, αλλά που ζει ακόμα στη μνήμη τους.
Ανάμεσά τους υπήρχαν εργάτες,ποιητές,κλέφτες,αλκοολικοί,πόρνες, μπαμπούσκες που μεγάλωναν  τα εγγόνια τους με τα οποία ταξίδεψαν τόσα χιλιόμετρα αγοράζοντας  φθηνά τουριστικά ''πακέτα'' μόνο και μόνο να δούνε μαζί τη Μεσόγειο ...ανάμεσά τους υπήρχαν και οι μπαμπούσκες που κουβαλούσαν τα μετάλλια του πολέμου στα τσαντάκια τους όπως ακριβώς καπιοές άλλε γριούλες με άνετες ζωές κουβαλάνε τις φωτογραφίες των σκυλιών και τους δείχνουν μιλώντας για αυτά λες και είναι παιδιά τους... 

Το πιο εντυπωσιακό πρόσωπο που γνώρισα ήταν ένας πρώην στρατιώτης του Σοβιετικού στρατού, βετεράνος του πολέμου στο Αφγανιστάν.
Ήταν ψηλός ,με τεράστιες πλάτες και με μεγάλο κεφάλι.Το βλέμμα του ήταν καλοσυνάτο,ενώ ένα χαμόγελο κρυβόταν κάτω από το μουστάκι του. Οι κινήσεις του ήταν αργές. Μίλαγε αργά.Μπορούσε να συνεννοηθεί στα αγγλικά,αλλά αρνιόταν να τα μιλήσει.Έτσι γνωριστήκαμε με το στρατιώτη και τη γυναίκα του - επειδή δεν ήθελε να μιλήσει σε ''μία γλώσσα που δεν την νιώθει''...


''Αν υπάρχουν σέρβοι στο μαγαζί ή στο εστιατόριο , δε θέλω να μιλήσω αγγλικά.
Είναι θέμα αρχής- ακόμα και αν οι σέρβοι δε μιλάνε τα ρώσικα,εμείς συνεννοούμαστε - εμείς έχουμε την δική μας κοινή γλώσσα,είμστε σλάβοι'' , μου είπε σηκώνοντας το αριστερό του μανίκι δείχνοντάς μου το μπράτσο του.Εκεί στο μπράτσο είχε ένα τατουάζ που έδειχνε ένα τανκ,μια ημερομηνία και λέξη ''ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ'' γραμμένη με τα κυριλλικά γράμματα...

Έτσι,μπροστά μου ξετύλιγε μία ιστορία που δεν υπάρχει στις αμερικάνικες ταινίες,ούτε στα ΜΜΕ όπου  οι πολεμικές ιστορίες ελέγχονται και οποίες ποτέ τους δεν λένε αυτά που αισθάνθηκα ότι πρόκειται να ακούσω από το ρώσο..
Μία ιστορία από αυτές που χρειάζονται κατάλληλο τίτλο, που χρειάζονται πιο πολύ χώρο από ότι μου προσφέρει το λεγόμενο ''siberspace''.
Τούτη εδώ η ιστορία είναι μόνο ένα σύντομο σημείωμα από τους πολλούς που έχω ''οικονομήσει'' μέσα σε μερικούς μήνες με τους οποίους  έχω ''εμπλουτίσει'' τη βαλίτσα μου...
Αν είχα κερδίσει κάποιο ''σοβαρό'' ποσό χρημάτων θα το είχα ξοδέψει ως τώρα ,ενώ οι ιστορίες 
που μάζεψα δεν χαλάνε ,ούτε ξοδεύονται ,είναι αθέατος και άυλος πλούτος που κανένας δεν μπορεί να σας κλέψει.

Πριν επιστρέψουν στη Ρωσία ο βετεράνος και η γυναίκα του είχανε έρθει να με αποχαιρετίσουν ήταν ντυμένοι στα κινέζικα ρούχα και στα πόδια τους είχαν φθηνές,πλαστικές σαγιονάρες.Οι υπάλληλοι των μαγαζιών τους κορόιδευαν και κανένας δεν τους θεωρούσε ''τουρίστες'' επειδή δεν είχαν λεφτά να τα σπαταλάν σε άχρηστα πράματα και διάφορα μπιχλιμπίδια.Αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι αυτοί οι ίδιοι ''μη-τουρίστες'' μου είχαν χαρίσει μία ιστορία που θα κρατήσει πιο πολύ από τα ακριβά σουβενίρ και τις χειροπιαστές ανοησίες που μαζεύουν συνήθως οι άνθρωποι.

''Σάνια Βοϊνόβιτς, ήρθαμε να σας αποχαιρετίσουμε!, μου είπε ο παλιός στρατιώτης και μου έδωσε το χέρι του.''Τρι ράζα,Σάνια!Τρεις φορές,Σάνια!- και τρεις φορές φιληθήκαμε στα μάγουλα και αγκαλιαστήκαμε .Με χτύπησε φιλικά στην πλάτη λέγοντας ότι θα ξαναβρεθούμε κάποια στιγμή.Η χειραψία της γυναίκας του ήταν πιο τρυφερή και στο τέλος μου χάιδεψε το πρόσωπο...Στη δουλεία μου δεν τους άρεσε και πολύ αυτό που έγινε....Αλλά,τι ξέρανε αυτοί για την πύλη που είχε ανοίξει μπροστά μου εκείνη την ημέρα; Τι μπορούσανε να ξέρουν αυτοί για μία ιστορία που ταξίδεψε στο χρόνο και στο χώρο για να βρει κατά σύμπτωση στη μνήμη μου το καταφύγιό της;











RUSI I JA

  Evo jedne kratke crtice iz mog života koji nikada nije bio ničim bogat,osim iskustvom.
Upoznala sam mnoge ljude,a najviše njih bilo je sa prostora nekadašnjeg S.S.S.R-a ''sajuza'' kako oni vole da kažu za ovu zemlju koja je možda prestala zvanično da postoji,kao što je zvanično nepostojeća i S.F.R.J. ,ali koja još uvek i te kako živi u njihovom sećanju.  
Među tim ljudima bilo je radnika,pesnika,bandita,pijandura,prostitutki,babuški koje su čuvale svoje unuke i prevalile kilometre sa njima kako bi videli zajedno mediteran koristeći se jeftinim aranžmanima...bilo je i babuški koje su u tašnicama nosile ordenje i pokazivale mi ga kao što neke sretnije starice sa udobnijim životima pokazuju kučiće koje ''krste'' svojom ''dečicom''...

Najupečatljiviji lik bio je nekadašnji pripadnik Ruske Armije,veteran rata u Avganistanu.
Visok,ogromnih pleća i ogromne,okrugle glave imao je dobrodušan pogled i osmeh koji je krio ispod brkova.Kretao se polako.Polako je govorio.Mogao je da se sporazume na enleskom,ali je odbijao da ga govori.Tako sam i upoznala njega i njegovu ženu- zahvaljujući njegovom odbijanju da govori jezik koji ''ne oseća''....


''Ako ima Srba u restoranu,ili prodavnici,ja neću da govorim engleski.
To je pitanje principa,čak i ako Srbi ne znaju ruski,mi se sporazumevamo - imamo mi naš zajednički jezik,mi smo Sloveni',rekao mi je i podvrnuo levi rukav pokazujući mišicu.Na njoj istetoviran tenk ,jedan datum i ruskom azbukom - AVGANISTAN....

Preda mnom se odmotala jedna priča koje nema u holivudskim filmovima,u medijima koji kontrolišu ''ratne'' priče i gotovo nikada ne govore o onome što se moglo naslutiti iz njegove priče.
Jedna priča kojoj treba pravi naslov i mnogo više prostora nego što je to ovaj tzv.''sajberspejs''.     
Ovo je tek crtica od mnogih sličnih kojim sam u toku nekoliko meseci obogatila svoju putničku torbu....Da sam zaradila neku ''ozbiljnu'' svotu do sada bih je potrošila kao da je nije nikada ni bilo,ali priče koje sam pokupila ne mogu se potrošiti,one su nevidljivo blago koje vam niko ne može oteti....

Pred povratak u Rusiju,veteran avganistanskog rata i njegova žena su došli da se pozdrave sa mnom.Bili su obučeni u kinesku odeću,a na nogama su imali plastične papuče.Prodavci su im se rugali i niko ih nije smatrao ''turistima'' jer nisu imali novca koji bi profućkali na bespotrebne ukrase i koještarije.Ono što nisu znali jeste da su ti isti ljudi meni darovali priču koja će trajati mnogo duže od skupih suvenira i svih ostalih budalaština koje ljudi gomilaju.

''Sanja Vojnovič,došli smo da se pozdravimo,rekao je stari vojnik i pružio mi ruku.
Tri raza,Sanja!''tri puta smo se poljubili i zagrlili.Izudarao me je prijateljski po plećima rekavši kako ćemo se sigurno ponovo sresti.Njegova žena je imala mekši stisak ruke i pomilovala me je po licu...Na radnom mestu se to ostalima i nije baš previše dopalo....Ali,šta su oni znali o vratima koja su se preda nnom otvorila?Šta su oni mogli znati o jednoj priči koja je putovala kroz vreme i prostor da bi sasvim slučajno našla svoje utošište u mom  pamćenju?






среда, 5. март 2014.

ΕΝΑ ΚΑΡΤ-ΠΟΣΤΑΛ ΤΗΣ ΤΑΝΙΑΣ (1)


Η Τάνια μου στέλνει τα σημειώματά της που τα ονόμασε 
'' καρτ ποστάλ''...είναι οι σκέψεις της που γράφει σε ένα μπλοκάκι
εκεί  στο Βορρά , 2000 χιλιόμετρα μακριά....Θα τα διαβάσω αυτές οι μέρες και στο ραδιόφωνο που το ''ανοίγω'' που και που για να βάζω μουσική και να διαβάσω για τους ακροατές αυτά που γράφω ή αυτά που έγραψαν κάποιοι άλλοι...


Το καρτ ποστάλ της Τάνιας ( 1)

Το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει
ενώ όλη την ημέρα σώπαινε σεμνά.
Του κανενός δεν είχε περάσει απ'το μυαλό
να με πάρει...

Η φίλη μου καλεί και λέει:
'' Χεϊ, δε σε άκουσα εδώ και δύο μέρες
και σκέφτηκα να σε πάρω,
να δω αν όλα είναι εν'τάξη...
Τι κάνεις; "

Έτσι,λόγω του τηλεφωνήματος ίσως τούτη 
η μέρα δεν πέρασε άσκοπα.
Κάποιος με πήρε ένα τηλέφωνο χωρίς
να αποσκοπεί κάπου...

Αυτό που μου έχει κολλήσει
είναι το ''δεν σε άκουσα εδώ και δύο μέρες...'' 

Τατιάνα Βόινοβιτς ( χειμώνας 2014)



петак, 21. фебруар 2014.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ-Η ΒΟΜΒΑ ΜΟΥ/MOJE SRCE-MOJA BOMBA

DA LI POSTOJE ''SLUCAJNE '' MISLI?
DA LI SRCE SLUCAJNO POSTAJE BOMBA?
ΑΡΑΓΕ,ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΣΚΕΨΕΙΣ;
ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΤΑ ΣΥΜΤΩΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΒΟΜΒΑ;

Σκέφτομαι - φταίω εγώ που δε θέλω υποκατάστατο της καρδιάς και αν στη θέση της φυτέψω μία βόμβα;
Razmisljam- da li je moja krivica sto ne zelim surogat srca i ako na njegovo mesto zasadim bombu?
Σάνια Βόινοβιτς
Sanja Vojnovic


Tanjine fotografije za moju pesmu ''Moje srce je umrlo.Tvoje jos uvek zivi?''

@tatjanaphoto (twitter)
@tatjanaphoto (twitter)

Η καρδιά μου πέθανε.Η δική σου ζει ακόμα;Moje srce je umrlo.Tvoje jos uvek zivi?

Περνάνε οι μέρες και εγώ βαριέμαι όλο και περισσότερο.
Κάθε ώρα είναι ένα πρόσθετο βάρος,ένα άλλο κρίκο στην
αλυσίδα της αβάσταχτης βαρεμάρας.
Γύρω μου δεν βλέπω τίποτα,
δεν βρίσκω τίποτα από 
αυτά που υπήρχαν  και ήταν αληθινά.
Βαριέμαι την ελπίδα, την αισιοδοξία , τις ωραίες σκέψεις,
τις παρηγοριές. 
Βαριέμαι τα αισιόδοξα μηνύματα 
που στέλνουν από τις οθόνες
τις πληρωμένες διαφημίσεις
και προωθήσεις των αξίων.

Η καρδία μου πέθανε
σε ένα άκαρδο και άδικο κόσμο.
Η δική σου ζει ακόμα;

Αντί καρδιά έχω ένα απέραντο κενό που 
δεν συμπληρώνεται 
ούτε με την ποίηση
ούτε με τα ωραία λόγια
ούτε με την υπόσχεση για το  μέλλον.
Δεν θεραπεύεται το κενό
με τις ψευδαισθήσεις
γιατί το κενό το δικό μου
είναι υπαρκτό και δεν του κάνουν τίποτα
 τα ψεύτικα του κόσμου.

Η καρδιά μου ήταν φτωχή
δεν είχε τίποτα εκτός από το ζεστό αίμα
που πάγωσε ανάμεσα στα μεταμοσχευμένα συναισθήματα
που μας προσφέρουν με ζόρι.
Η καρδιά μου η φτωχή πέθανε γιατί
έλεγε ''όχι''
γιατί δεν ήξερε να μετατρέψει τα ''είμαι''
και τα ''νιώθω'' στις μονάδες τις μέτρησης .
Βλέπετε, η καρδιά μου
δεν έμαθε εμπόριο...

Η καρδιά μου ήταν γεμάτη
αυτά που δεν πιάνει χέρι
και έτσι έγινα και εγώ
φτωχή στον κόσμο των πραγμάτων.
Η καρδιά μου δεν γνώριζε την ύλη.

Η καρδιά μου πέθανε,αλλά
όχι από τα γεράματα,ούτε από την αρρώστια
δεν σου είπα- εγώ την έπνιξα...
Εγώ σκότωσα την φτωχή μου καρδιά
γιατί δεν ήθελα να γίνει διακόσμηση.
Τώρα την θυμάμαι κάθε φορά που ακούω ένα ρολόι να κάνει
''τικ-τακ''...έτσι έκανα και αυτή
και ξέρω ότι δεν μου κρατάει κακία για αυτό που της
έκανα- κατάλαβα πως και η ίδια υπέφερε...

Η καρδιά μου πέθανε.
Η δική σου ζει- ακόμα;

понедељак, 17. фебруар 2014.

CRNE RUPE....JA,PROMETEJ

NE VOLIM VEDRINU,ZVUCI TAKO JEFTINO,KAO SRECA
U OBLIKU NESTVARNIH ZENA SA TV REKLAMA...VISE
VOLIM MRAK KOJI NISTA NE OBECAVA...........................
 
Kada ne bi bilo crnih rupa,ne bi bilo ni mene.Ja sam njihov ptomak,ja iz njihovog vihora crpem sve sto znam.''Pogled kroz ruzicaste naocare'' ostavljam drugima,salonskim pudlicama,obozavateljima Dalaj Lame,borcima za amazonsku prasumu i prava pasa...mene privlaci pad Prometeja,nikako sigurna zavetrina...to prepustam drugima,pa neka se moja jedra i pocepaju,barem sam ja tako htela.
                       SVAKI PROMETEJ VISE VOLI SVOJU OKOVANOST,SVOJ
KAVKAZ,NEGO ZAVETRINU I UDOBNOST.IZ PROMETEJEVE MUKE RADJA SE SVETLOST,JER SAMO COVEK SPREMAN NA ZRTVU BEZ DA MU SE TO NA BILO KOJI NACIN PLATI,MOZE OSVETLITI PUT KOJIM KORACA ZNANJEM.

понедељак, 27. јануар 2014.

Zlatne Makaze i njegova tuga...

Zlatne Makaze su zapravo covek,
tip koji prepravlja odecu i drzi istoimenu krojacku radionicu.
On je ''ekspres-krojac'',on je Arapin zarobljen kraj sivace masine.
Svi misle da mu dobro ide,ali on zna pravu i jedinu istinu - on tavori
udevajuci konce,namotavajuci spulnice....
On tavori tacno dvanaest godina u ulici preko puta pozorista
u kome Vladimiros igra pecinskog coveka.
On tavori jer je samo prema spoljasnjosti i poreskoj prijavi krojac.
On nije krojac.
To znaju svi.
I Egipcanka bivsa trbusna plesacica koja sada prodaje koznu garderobu...
I Vladimiros iz pozorista bi to znao da nije toliki snob...
On nije krojac ,vec bubnjar.
Bubnja,udara o tam-tamove , u tuberlekije i pusi cigarilose
kada nema musterija....
Uzdise dok menja zibzare babama koje kod njega ulaze kako bi
prepravile suknje koje ce nositi na probama crkvenog hora.
Dvostruko uzdise kada dodje Dijana sa kanala jedan i 
zaboravi da plati prepravku haljina.

Zlatne Makaze
odbija da bude krojac,sivac i da ga svako zajebava
za pet eura koliko dobija za skracivanje nogavice.
I zato Zlatne makaze i trbusna plesacica
kuju plan...
Bice to njen povratak na scenu i on ce u tome
odbubnjati svoju ulogu....ulozice novac koga nemaju previse
i ritam svojih srca koja udaraju u arapskom ritmu
zbog koga nikada nisu mogli da udisu atinski vazduh
i radovali se svakom pesku donetom vetrom iz Afrike
koje su samo atinske domacice psovale jer su morale
da ciste zaluzine.
Ali,sta su one znale o njihovim africkim plucima?
Sta su one mogle znati o Zlatnim Makazama 
i njegovj tugi?

Prolaze nedelje i Zlatne Makaze
hvata groznica gora nego ona zlatna koja je hvatala kravare u Americi.
Egipcanka je naredila da joj se sasije 12 kostima sa sve zlatnim koncem 
jer bitno je da se presijava na sceni...
Svakog dana prave probe u njegovoj radionici.
Tada ,samo tada Zlatne Makaze postaju Arapin muzicar
covek koji je otisao predaleko da bi se odrekao svojih bubnjeva.
Tada,dok udara u tuberleki,a Sami igra izvijajuci telo,Zlatne Makaze
su opusten covek koji konacno moze sam sebi 
da prizna istinu:
coveka ne odredjuje taj komad hleba
koji mu diktira posao kojim se bavi,
vec onaj hleb koji sanja
kraj prasnjave sivace masine u radionici punoj cioda
po cijem patosu se vuku konci.

Poslednji put sam videla Zlatne Makaze
dok je sedeo na stolici tupo zureci kroz izlog
u ruci mu  se pusila cigara
sa zidamu  se smejala sfinga
a tip iz radionice za stampanje bluza
mi je namignuvsi pokazao na njega i rekao:
''Γάμησε τα, jebi ga, vidis sta se desava?
Covek dodje iz piramida i ne moze da ih zaboravi...
sta njemu znaci sto ce izgubiti sve musterije?!
Bolje je izgubiti sve musterije,nego sebe...''

Uskoro je krojacka radionica zatvorena.
Zlatne Makaze je protracio sav novac
na ''umetnicku karijeru'' koju je zapoceo sa 45 godina
preko puta pozorista gde su se igrale ozbiljne predstave
koje nista nisu govorile o velikim tugama
Arapina krojaca koji je hteo da pobegne od igli 
i lanaca u obliku konca
 Preselio se  u jeftiniji lokal
odneo je sa sobom krojacku lutku i sivacu masinu,
 i svoje snove.


Covek dodje iz piramida i ne moze da ih zaboravi...
sta njemu znaci sto ce izgubiti sve musterije?!
Bolje je izgubiti sve musterije,nego sebe...''

27.01.2014
SANJA VOJNOVIC

петак, 24. јануар 2014.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΟΥ....ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΚΟΡΚΙ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΟΥ....ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΚΟΡΚΙ


Τα ''Ματωμένα Χώματα''  είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο που μου θυμίζει τον Γκόρκι και το έργο του ''Στα Ξένα Χέρια''.Αν έχετε διαβάσει το ένα από τα δύο βιβλία , οπωσδήποτε διαβάστε και το άλλο γιατί αυτά τα δύο έργα είναι ''δίδυμα'' . Ο Μάξιμ Γκόρκι και η Σωτηρίου ήταν πολύ κοντά όσο αφορά τον τρόπο με τον οποίο έχουν ζήσει και περιγράψει ένα κόσμο αφιλόξενο προς τον άνθρωπο φτωχό που προσπαθεί να ζήσει τη μοναδική του ζωή στα δόντια των -για πολλούς ''αθέατων'' και ''άγνωστων'' - ισχυρών παιχτών που δημιουργούν τις καταστάσεις οι οποίες τσακίζουν τα κόκαλά των ανθρώπων.Τα παιχνίδια της εξουσίας που καθρεφτίζονται πρώτα και καλύτερα στην συμπεριφορά των αφεντικών απέναντι στους υποταγμένους τους , απέναντι στη λεγόμενη ''μάζα'' που δεν είναι κανείς άλλος παρά εγώ και εσύ ,τα έχουν ''εικονογραφήσει'' και οι δυο τους ( Σωτηρίου και Γκόρκι) τόσο καλά που τις ίδιες καταστάσεις ,το ίδιο και απαράλλαχτο χλευασμό για τους ''ραγιάδες'' αναγνωρίζεις και σήμερα-τόσα χρόνια μετά- διαβάζοντας τα προαναφερόμενα έργα.
Αλλά ποιος σήμερα διαβάζει τα έργα που λένε τις αιώνιες αλήθειες;
Είναι πιο εύκολα να καταναλώνουμε ''φαστ φουντ'' των γραμμάτων, τα ''ετοιματζίδικα'' ενός ψευδοπολιτισμού που παίρνουμε ''πακέτο'' με τις καινούριες ανάγκες που δημιουργούνται καθημερινά για να μας σκλαβώσουν με την ιδέα πως θα γίνουμε και εμείς οι ίδιοι ''κυρίαρχοι'' στον κόσμο των ''μεγάλων'' και ''δυνατών'' που ''μόνο προς το παρόν'' μας πατάνε...ενώ κάποια στιγμή θα μας ''δεχτούν'' στην παρέα των εκλεκτών και της ελίτ...
Όσο έχεις στο πίσω του μυαλού σου την φιλοδοξία να γίνεις ''κάποιος'' και ''κάτι'' δεν διαβάζεις τα παραπάνω έργα, ούτε αυτά που με την ειλικρίνειά τους αγγίζουν τα σημεία της ύπαρξής που πραγματικά σε πληγώνουν...διαβάζεις τα ''σερβιρισμένα'', τα ΄'κομμένα και ραμμένα'' για τα ''γούστα'' του εμπορίου.
ΣΑΝΙΑ ΒΟΪΝΟΒΙΤΣ 24/01/2014 

среда, 22. јануар 2014.

A LETTER FROM SERBIA FOR A MAN THAT DOESN'T EXIST ANYMORE''

''A LETTER FROM SERBIA FOR A MAN THAT DOESN'T EXIST ANYMORE'' Today is your funeral.Fact that you are dead,that you do not exist anymore,that you are not around, sounds like a shut from a gun.Many people can't except this-and I'm one of them. Our time is hard one,and life itself is a marathon race wich you never know where it will take you ,or how it will end. Forty years is not much,but you deicides to go away- the bitterness won.You decided to liberate youself from everything and to leave us.Many say that even a God likes a good company and the good people, so He called you and you travelled close to Him to soon. So long, my friend! I did a mistake- you're not dead, you'll live in the memory of those who knew you forever. (for Milan who today put an end on his life) Tatiana Voynovich translation ( poor one!) Sania Voynovich

уторак, 21. јануар 2014.

''ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΡΒΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ''

''ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΡΒΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ''

Σήμερα γίνεται η κηδεία σου.Το γεγονός ότι πέθανες, ότι δεν υπάρχεις πια, ότι δεν βρίσκεσαι πουθενά πια , έχει ακουστεί σαν ένας δυνατός κρότος.Πολλοί δεν μπορούν να το δεχτούν αυτό- μία από αυτούς είμαι και εγώ.
Η εποχή μας είναι σκληρή, η ζωή - ένας μαραθώνιος που δεν ξέρεις ποτέ που θα σε οδηγήσει και πως θα καταλήξει.
Σαράντα χρόνια είναι λίγα - και εσύ αποφάσισες να φύγεις- η πίκρα νίκησε. Αποφάσισες να γίνεις απελεύθερος από τα πάντα και να μας εγκαταλείψεις. πολλοί λένε ότι ο Θεός αγαπάει την καλή παρέα και τους καλούς ανθρώπους, έτσι κάλεσε εσένα και γι'αυτό ταξίδεψες πρόωρα .
Αντίο φίλε - έκανα ένα λάθος- εσύ δεν πέθανες, θα υπάρχεις στη μνήμη των ανθρώπων που σε γνώριζαν.
( για το Μίλαν που σήμερα έβαλε τέλος στη ζωή του)
Τατιάνα Βόινοβιτς
μετάφραση- Σάνια Βόινοβιτς
αυτός από σήμερα είναι στο κάτω κόσμο,ενώ ο Ήλιος λάμπει και σήμερα
όπως και αύριο...................

среда, 8. јануар 2014.

Hristos se rodio...ali za koga?

Hristos se jos jednom ''rodio'' za stolove pune hrane,za raznorazna jela i pica koja se sepure na praznicnim stolnjacima...''rodio'' se za stomake i potpunu ravnodusnost prema blagim ocima onima koji ce i danas sedeti za stolom na kome nisu ''iznikli'' sareni tanjiri sa pecenjem...vernici punih stomaka i isprazne duse,pohvala sistemu koji ih je stvorio i koji oni zdusno podrzavaju prejedajuci se u ime Hristovog rodjenja....toliko zderanja,toliko ''lepih''zelja ''celom svetu'' u ime drvodelje koji je jeo samo onda kada se neko setio da mu nesto udeli. Okrugli ljudi,okruglih lica i okruglih stomaka slave boga bogatih u ime rodjenja siromasnog drvodelje....

Vaistinu se ''rodi''....!






praznici su jos jedna prilika da se sirotinja seti praznih stomaka,praznih
frizidera u kojima caruje vecni i nezamenjivi margarin,malo pekmeza i
tegla kiselih krastavaca koje nema ''sa cim '' da jede.....
dobrostojecima je prilika da se natove,pa da posle drze
dijete i prelistava pomodne casopise sa savetima tipa ''kako
doziveti stotu i izgledati lepo uz nove nijanse koje savetuje modna industrija''