Αυτό που διαβάζετε τώρα είναι μόνο μία σύντομη ιστορία από τη ζωή μου που ποτέ της δεν ήταν ''πλούσια'' - το μόνο πλούτο που περιέχει είναι η εμπειρίες μου...
Γνώρισα πολλούς ανθρώπους.Περισσότεροι από αυτούς ήταν από την πρώην Σοβιετική Ένωση ,από το ''σαγιούζ'' ( ''σαγιούζ'' = ένωση στα ρώσικα) όπως τους αρέσει να αποκαλούν την χώρα που ίσως επίσημα δεν υπάρχει πια,όπως δεν υπάρχει και η Γιουγκοσλαβία πια, αλλά που ζει ακόμα στη μνήμη τους.
Ανάμεσά τους υπήρχαν εργάτες,ποιητές,κλέφτες,αλκοολικοί,πόρνες, μπαμπούσκες που μεγάλωναν τα εγγόνια τους με τα οποία ταξίδεψαν τόσα χιλιόμετρα αγοράζοντας φθηνά τουριστικά ''πακέτα'' μόνο και μόνο να δούνε μαζί τη Μεσόγειο ...ανάμεσά τους υπήρχαν και οι μπαμπούσκες που κουβαλούσαν τα μετάλλια του πολέμου στα τσαντάκια τους όπως ακριβώς καπιοές άλλε γριούλες με άνετες ζωές κουβαλάνε τις φωτογραφίες των σκυλιών και τους δείχνουν μιλώντας για αυτά λες και είναι παιδιά τους...
Το πιο εντυπωσιακό πρόσωπο που γνώρισα ήταν ένας πρώην στρατιώτης του Σοβιετικού στρατού, βετεράνος του πολέμου στο Αφγανιστάν.
Ήταν ψηλός ,με τεράστιες πλάτες και με μεγάλο κεφάλι.Το βλέμμα του ήταν καλοσυνάτο,ενώ ένα χαμόγελο κρυβόταν κάτω από το μουστάκι του. Οι κινήσεις του ήταν αργές. Μίλαγε αργά.Μπορούσε να συνεννοηθεί στα αγγλικά,αλλά αρνιόταν να τα μιλήσει.Έτσι γνωριστήκαμε με το στρατιώτη και τη γυναίκα του - επειδή δεν ήθελε να μιλήσει σε ''μία γλώσσα που δεν την νιώθει''...
''Αν υπάρχουν σέρβοι στο μαγαζί ή στο εστιατόριο , δε θέλω να μιλήσω αγγλικά.
Είναι θέμα αρχής- ακόμα και αν οι σέρβοι δε μιλάνε τα ρώσικα,εμείς συνεννοούμαστε - εμείς έχουμε την δική μας κοινή γλώσσα,είμστε σλάβοι'' , μου είπε σηκώνοντας το αριστερό του μανίκι δείχνοντάς μου το μπράτσο του.Εκεί στο μπράτσο είχε ένα τατουάζ που έδειχνε ένα τανκ,μια ημερομηνία και λέξη ''ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ'' γραμμένη με τα κυριλλικά γράμματα...
Έτσι,μπροστά μου ξετύλιγε μία ιστορία που δεν υπάρχει στις αμερικάνικες ταινίες,ούτε στα ΜΜΕ όπου οι πολεμικές ιστορίες ελέγχονται και οποίες ποτέ τους δεν λένε αυτά που αισθάνθηκα ότι πρόκειται να ακούσω από το ρώσο..
Μία ιστορία από αυτές που χρειάζονται κατάλληλο τίτλο, που χρειάζονται πιο πολύ χώρο από ότι μου προσφέρει το λεγόμενο ''siberspace''.
Τούτη εδώ η ιστορία είναι μόνο ένα σύντομο σημείωμα από τους πολλούς που έχω ''οικονομήσει'' μέσα σε μερικούς μήνες με τους οποίους έχω ''εμπλουτίσει'' τη βαλίτσα μου...
Αν είχα κερδίσει κάποιο ''σοβαρό'' ποσό χρημάτων θα το είχα ξοδέψει ως τώρα ,ενώ οι ιστορίες
που μάζεψα δεν χαλάνε ,ούτε ξοδεύονται ,είναι αθέατος και άυλος πλούτος που κανένας δεν μπορεί να σας κλέψει.
Πριν επιστρέψουν στη Ρωσία ο βετεράνος και η γυναίκα του είχανε έρθει να με αποχαιρετίσουν ήταν ντυμένοι στα κινέζικα ρούχα και στα πόδια τους είχαν φθηνές,πλαστικές σαγιονάρες.Οι υπάλληλοι των μαγαζιών τους κορόιδευαν και κανένας δεν τους θεωρούσε ''τουρίστες'' επειδή δεν είχαν λεφτά να τα σπαταλάν σε άχρηστα πράματα και διάφορα μπιχλιμπίδια.Αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι αυτοί οι ίδιοι ''μη-τουρίστες'' μου είχαν χαρίσει μία ιστορία που θα κρατήσει πιο πολύ από τα ακριβά σουβενίρ και τις χειροπιαστές ανοησίες που μαζεύουν συνήθως οι άνθρωποι.
''Σάνια Βοϊνόβιτς, ήρθαμε να σας αποχαιρετίσουμε!, μου είπε ο παλιός στρατιώτης και μου έδωσε το χέρι του.''Τρι ράζα,Σάνια!Τρεις φορές,Σάνια!- και τρεις φορές φιληθήκαμε στα μάγουλα και αγκαλιαστήκαμε .Με χτύπησε φιλικά στην πλάτη λέγοντας ότι θα ξαναβρεθούμε κάποια στιγμή.Η χειραψία της γυναίκας του ήταν πιο τρυφερή και στο τέλος μου χάιδεψε το πρόσωπο...Στη δουλεία μου δεν τους άρεσε και πολύ αυτό που έγινε....Αλλά,τι ξέρανε αυτοί για την πύλη που είχε ανοίξει μπροστά μου εκείνη την ημέρα; Τι μπορούσανε να ξέρουν αυτοί για μία ιστορία που ταξίδεψε στο χρόνο και στο χώρο για να βρει κατά σύμπτωση στη μνήμη μου το καταφύγιό της;
Γνώρισα πολλούς ανθρώπους.Περισσότεροι από αυτούς ήταν από την πρώην Σοβιετική Ένωση ,από το ''σαγιούζ'' ( ''σαγιούζ'' = ένωση στα ρώσικα) όπως τους αρέσει να αποκαλούν την χώρα που ίσως επίσημα δεν υπάρχει πια,όπως δεν υπάρχει και η Γιουγκοσλαβία πια, αλλά που ζει ακόμα στη μνήμη τους.
Ανάμεσά τους υπήρχαν εργάτες,ποιητές,κλέφτες,αλκοολικοί,πόρνες, μπαμπούσκες που μεγάλωναν τα εγγόνια τους με τα οποία ταξίδεψαν τόσα χιλιόμετρα αγοράζοντας φθηνά τουριστικά ''πακέτα'' μόνο και μόνο να δούνε μαζί τη Μεσόγειο ...ανάμεσά τους υπήρχαν και οι μπαμπούσκες που κουβαλούσαν τα μετάλλια του πολέμου στα τσαντάκια τους όπως ακριβώς καπιοές άλλε γριούλες με άνετες ζωές κουβαλάνε τις φωτογραφίες των σκυλιών και τους δείχνουν μιλώντας για αυτά λες και είναι παιδιά τους...
Το πιο εντυπωσιακό πρόσωπο που γνώρισα ήταν ένας πρώην στρατιώτης του Σοβιετικού στρατού, βετεράνος του πολέμου στο Αφγανιστάν.
Ήταν ψηλός ,με τεράστιες πλάτες και με μεγάλο κεφάλι.Το βλέμμα του ήταν καλοσυνάτο,ενώ ένα χαμόγελο κρυβόταν κάτω από το μουστάκι του. Οι κινήσεις του ήταν αργές. Μίλαγε αργά.Μπορούσε να συνεννοηθεί στα αγγλικά,αλλά αρνιόταν να τα μιλήσει.Έτσι γνωριστήκαμε με το στρατιώτη και τη γυναίκα του - επειδή δεν ήθελε να μιλήσει σε ''μία γλώσσα που δεν την νιώθει''...
''Αν υπάρχουν σέρβοι στο μαγαζί ή στο εστιατόριο , δε θέλω να μιλήσω αγγλικά.
Είναι θέμα αρχής- ακόμα και αν οι σέρβοι δε μιλάνε τα ρώσικα,εμείς συνεννοούμαστε - εμείς έχουμε την δική μας κοινή γλώσσα,είμστε σλάβοι'' , μου είπε σηκώνοντας το αριστερό του μανίκι δείχνοντάς μου το μπράτσο του.Εκεί στο μπράτσο είχε ένα τατουάζ που έδειχνε ένα τανκ,μια ημερομηνία και λέξη ''ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ'' γραμμένη με τα κυριλλικά γράμματα...
Έτσι,μπροστά μου ξετύλιγε μία ιστορία που δεν υπάρχει στις αμερικάνικες ταινίες,ούτε στα ΜΜΕ όπου οι πολεμικές ιστορίες ελέγχονται και οποίες ποτέ τους δεν λένε αυτά που αισθάνθηκα ότι πρόκειται να ακούσω από το ρώσο..
Μία ιστορία από αυτές που χρειάζονται κατάλληλο τίτλο, που χρειάζονται πιο πολύ χώρο από ότι μου προσφέρει το λεγόμενο ''siberspace''.
Τούτη εδώ η ιστορία είναι μόνο ένα σύντομο σημείωμα από τους πολλούς που έχω ''οικονομήσει'' μέσα σε μερικούς μήνες με τους οποίους έχω ''εμπλουτίσει'' τη βαλίτσα μου...
Αν είχα κερδίσει κάποιο ''σοβαρό'' ποσό χρημάτων θα το είχα ξοδέψει ως τώρα ,ενώ οι ιστορίες
που μάζεψα δεν χαλάνε ,ούτε ξοδεύονται ,είναι αθέατος και άυλος πλούτος που κανένας δεν μπορεί να σας κλέψει.
Πριν επιστρέψουν στη Ρωσία ο βετεράνος και η γυναίκα του είχανε έρθει να με αποχαιρετίσουν ήταν ντυμένοι στα κινέζικα ρούχα και στα πόδια τους είχαν φθηνές,πλαστικές σαγιονάρες.Οι υπάλληλοι των μαγαζιών τους κορόιδευαν και κανένας δεν τους θεωρούσε ''τουρίστες'' επειδή δεν είχαν λεφτά να τα σπαταλάν σε άχρηστα πράματα και διάφορα μπιχλιμπίδια.Αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι αυτοί οι ίδιοι ''μη-τουρίστες'' μου είχαν χαρίσει μία ιστορία που θα κρατήσει πιο πολύ από τα ακριβά σουβενίρ και τις χειροπιαστές ανοησίες που μαζεύουν συνήθως οι άνθρωποι.
''Σάνια Βοϊνόβιτς, ήρθαμε να σας αποχαιρετίσουμε!, μου είπε ο παλιός στρατιώτης και μου έδωσε το χέρι του.''Τρι ράζα,Σάνια!Τρεις φορές,Σάνια!- και τρεις φορές φιληθήκαμε στα μάγουλα και αγκαλιαστήκαμε .Με χτύπησε φιλικά στην πλάτη λέγοντας ότι θα ξαναβρεθούμε κάποια στιγμή.Η χειραψία της γυναίκας του ήταν πιο τρυφερή και στο τέλος μου χάιδεψε το πρόσωπο...Στη δουλεία μου δεν τους άρεσε και πολύ αυτό που έγινε....Αλλά,τι ξέρανε αυτοί για την πύλη που είχε ανοίξει μπροστά μου εκείνη την ημέρα; Τι μπορούσανε να ξέρουν αυτοί για μία ιστορία που ταξίδεψε στο χρόνο και στο χώρο για να βρει κατά σύμπτωση στη μνήμη μου το καταφύγιό της;
